امام رضا (علیه السلام) در نامه ای به حضرت عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) می نویسند: دوستان ما نباید فرصتهای گرانبهای زندگی و وقت ارزشمند خود را به دشمنی با یکدیگر تلف کنند.
با عنایت به مشکلاتی که امام رضا (علیه السلام) در ارتباط حضوری با شیعیان در زمان حیات خود و زندگی در خراسان آن روز داشتند، توصیه ها و مسائل مد نظر را از طریق مکاتبه و توسط نمایندگان خود در بلاد مختلف به اطلاع مردم می رساندند. یکی از اسناد موجود، نامه ایشان به حضرت عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) است که در آن زمان در ری زندگی می کردند.
شیخ مفید در کتاب الاختصاص ص ٢٤٧، پیام جامع، آموزنده و جالبی را از امام رضا (علیه السلام) آورده است که آن بزرگوار آن پیام را، به وسیله حضرت سیدالکریم عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) به شیعیان و دوستداران اهل بیت (علیهم السلام) فرستاده اند.

وَمَا مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ وَمَن یَنقَلِبْ عَلَىَ عَقِبَیْهِ فَلَن یَضُرَّ اللّهَ شَیْئًا وَسَیَجْزِی اللّهُ الشَّاکِرِینَ.                      آل عمران،  ۱۴۴
محمد [ص‏لی الله علیه و آله] فقط فرستاده خداست‏؛ و پیش از او، فرستادگان دیگرى نیز بودند؛ آیا اگر او بمیرد و یا کشته شود، شما به عقب برمى‏گردید؟ [و اسلام را رها کرده به دوران جاهلیّت و کفر بازگشت خواهید نمود؟] و هر کس به عقب باز گردد، هرگز به خدا ضررى نمى‏زند؛ و خداوند بزودى شاکران [و استقامت‏کنندگان‏] را پاداش خواهد داد.

یکی از مظلومیتهای حضرت رسول این است که معمولا به کیفیت شهادت ایشان توجه نمیشود. و معمولا می گویند رحلت حضرت رسول!!! دوستان عزیز! تو این پست براتون در رابطه با کیفیت شهادت و قاتلین آن حضرت می نویسم:
کتابهای سیره و حدیث قتل رسول خدا بوسیله سم را تایید کرده اند و آن را با احادیث متواتر ذکر کرده اند از جمله:
ابن سعد میگوید در روایتی آمده است: پیامبر [ص‏لی الله علیه و آله] مسموم درگذشت و شصت و سه ساله بود. این قول ابن عبده است. (۱)
شیخ مفید می گوید: او در مدینه روز دوشنبه دو شب باقیمانده از ماه صفر در سال دهم هجری درگذشت درحالیکه شصت و سه سال داشت. (۲)

السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک. علیک منی سلام الله أبداً ما بقیت و بقی اللیل و النهار و لا جعله الله آخر العهد منی لزیارتکم، السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین وعلی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین

هر آنچه که زائر کربلا برای راهپیمایی اربعین 94 نیاز دارد از دسترسی آفلاین به نقشه شهرهای عراق و مسیرهای پیاده‌روی گرفته تا راهنمای آموزش مکالمه عربی و فایل های صوتی ادعیه و زیارات در این «نرم‌افزار جامع اربعین» گردآوری شده است.
این نرم افزار برای موبایل و تبلت های دارای سیستم عامل اندروید طراحی شده و از قابلیت‌های آن می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• نقشه آفلاین شهرهای نجف، کربلا، کاظمین،‌ سامرا
• جستجوی نقاط (امکان متبرکه، هتل، رستوران، عمود، موکب، مراکز درمانی و غیره به صورت آفلاین
• ارتباط پیامی با ایران و دیگر زوار
• اطلاعات اماکن متبرکه شامل توضیحات، نقشه شماتیک، عکس و زیارات
• گنجینه صوتی و تصویری (سخنرانی، زیارت، روضه و عزاداری، نوا و نما)
• اطلاعات مورد نیاز برای سفر (پیش از سفر)
• دستیار کوله پشتی
• خاطره نویسی و به اشتراک گذاری خاطرات با دیگر زوار
• دستیار مکالمات عربی

نرم‌افزار جامع اربعین را از اینجا دانلود کنید

رمز فایل: www.yjc.ir

این یک نوع ابراز عظمت امام حسین (علیه السلام) است. عیناً در روایات داریم ائمه پیاده از مدینه می رفتند مکّه. امام سجاد (علیه السلام) بیست و پنج سفر شاید با پای پیاده رفت. گاهی مرکب هم همراه خودشان می بردند. به دو فایده؛ یک فایده اگر وسط راه ناچار شوند سوار بشوند، دیگر اینکه بگویند از بی مرکبی نیست که ما پیاده می رویم، مرکب هم داریم و پیاده می رویم، این به احترام امام حسین (علیه السلام) است.

این یک نوع اظهار عظمت و تجلیل از مقام شامخ اباعبدالله (علیه السلام) است. این پیاده رفتن، این دلیل بر این است. و لذا این پیاده رویِ اربعین خیلی در دنیا صدا می کند؛ و تبلیغ خوبی برای عالم تشیّع و عالم اسلام است. یکی از مبلّغ های بسیار خوب است.

می دانید که در ایام اربعین، اجتماع در کربلا، از عاشورا بیشتر است، انبوه جمعیت خیلی بیشتر است. آن وقت عدۀ زیادی پیاده، زن، بچه، با اینکه خطراتی هم که احتمال می دهند تهدیدشان بکند می آیند، این دلیل بر این است که واقعاً عاشق این مکتب هستند. تنها عشق است که آنها را به این سمت و سو می برد.

انسان دارای بینش و گرایش است. از نظر بینش و علم، بسیاری افراد امکان ترقی دارند؛ یعنی این استعداد در ما وجود دارد که خوب و بد را بفهمیم. این استعداد با درس و بحث شکوفاتر می شود. همه ما در مسئله فهم خوب و بد، در یک مرز مشترک قرار داریم؛ یعنی هم بدها را به خوبی تشخیص می دهیم و هم خوبها را.
اما در حوزه گرایش، ما انسانها در برابر بد و خوب گرایش یکسانی نداریم. ما به کارهای خوب گرایش کامل داریم و به کارهای بد هیچ گرایشی نداریم، پس بینش ما به بد و خوب یکسان است؛ اما گرایش ما به آنها این گونه نیست؛ برای مثال ما غذای خوب و بد یا سودمند و زیانبار را به صورت یکسان تشخیص می دهیم و تشخیص ما درباره هر دو یکسان است؛ اما گرایش دستگاه گوارش ما به هر دو یکسان نیست. دستگاه گوارش غذای خوب را به راحتی هضم می کند؛ امّا غذای مسموم را تحمل نکرده، با تهوع پس می زند.

  قصیدة نار و دُخان و دماء روعة مکتوبة للشاعر د.احمد العلیاوی 1434 هــ

اللهم صلِی على محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن عدوهم

اخوتی الاعزة عظم الله لکم العزاء بمصاب ابی الضیم الامام الحسین علیه السلام

اقدم لکم قصیدة (نارٌ و دخانٌ و دماء) مکتوبة

و هی من اصدار کنت و لا زلت لعام 1434 هـ للشاعر د.احمد العلیاوی

إستمعوا الیها و لو مرة 

والله... تُرسم لکم کیف حُرِّقت الخیام و شُرّدت الاطفال و النّساء یوم الطف

  دریافت | تنزیل                10.2 مگابایت

نارٌ و دُخـان و دمـاء أطفالٌ فـرت ونسـاء

والصرخةُ فی کل مکان قتلوا المظلوم العطشان

*************

لتحمیل هذه الروعة مِن الحاج ملا باسم الکربلائی إضغط علی الرابط

                                                          دریافت                 5.96 مگابایت

توضیحات: دانلود مداحی زیبای عربی انا رقیة|ملا باسم کربلایی|تنزیل لطمیة انا رقیة

اسارت دشوار و یتیمی دردی عمیق است. یک سه ساله، چگونه می تواند تمام رنجِ تشنگی و زخم تازیانه اسارت و از آن بدتر، درد یتیمی را به جان بخرد، آن هم قلب کوچکِ سه ساله ای که تپیدن را از ضربانِ قلب پدر آموخته و شبی را بی نوازش او به صبح نرسانده است. امّا... امّا او رقیه حسین است و بزرگی را هم از او به ارث برده است. رقیه پس از عاشورا، پدر را از عمه سراغ می گیرد و لحظه ای آرام ندارد، با نگاه های کنجکاوش از هر سو ـ تمام عشقش ـ پدرش را می جوید و سکوتِ عمه، سؤال او را بی جواب می گذارد و او باز هم می پرسد: «عمه، بابایم کجاست؟...»

  دریافت            2.97 مگابایت          اعلام تشیع

شیخ طارق یوسف المصری خطیب و امام جماعت مسجد اولی الالباب در بروکلین - نیویورک می گوید: در مصر می ترسم بگویم شیعه هستم چون اینها شیعه را مسلمان نمی دانند به همین جهت شیعیان از ترس این وحشی ها تقیه می کنند و عقاید خودشان را پنهان می کنند که کشته نشوند.

در روایات آمده هنگامى که امام حسین (علیه السلام) عزم میدان کرد، فرمود:
«اِئْتُونی بِثَوْب لا یُرْغَبُ فیهِ، اَلْبِسُهُ غَیْرَ ثِیابِی، لا اُجَرَّدُ، فَاِنِّی مَقْتُولٌ مَسْلُوبٌ»؛ (برایم جامه کهنه اى بیاورید که کسى به آن رغبت نکند تا آن را زیر لباسهایم بپوشم و بعد از شهادتم مرا برهنه نکنند، زیرا مى دانم پس از شهادت لباسهایم ربوده خواهد شد). لباس تنگ و کوتاهى آوردند ولى امام (علیه السلام) آن را نپوشید و فرمود: «هذا لِباسُ أَهْلِ الذِّمَّةِ»؛ (این لباس اهل ذمّه [کفّار اهل کتاب] است).
لباس بلندترى آوردند. امام (علیه السلام) آن را پوشید سپس با بانوان حرم خداحافظى کرد. در آن هنگام حضرت سکینه گریه سر داد. امام وى را به سینه چسبانید و فرمود:

«سَیَطُولُ بَعْدی یا سَکینَةُ فَاعْلَمی *** مِنْکِ الْبُکاءُ إِذَا الْحَمامُ دَهانِی
لا تُحْرِقی قَلْبِی بِدَمْعِکِ حَسْرَةً *** مادامَ مِنّی الرُّوحُ فی جُثْمانی
وَ إِذا قُتِلْتُ فَاَنْتَ اَوْلى بِالَّذِی *** تَأْتینَهُ یا خَیْرَةَ النِّسْوانِ»

گروه‌های تکفیری همواره قیام عاشورا را زیر سؤال برده‌اند در صورتی که بخش قابل توجهی از منابع اهل سنت از حضور معنوی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در صحرای کربلا خبر می‌دهند. 

در اینکه رسول‌الله (صلی الله علیه و آله) به عنوان اولین نفر در این امت، با یاد مصیبت سیدالشهداء (علیه السلام) برای او گریسته و عزاداری کرده، تردیدی وجود ندارد، اما به نظر می‌‏رسد که مطلب فراتر از این باشد.

حجت‌الاسلام رضا رفیعی، محقق و پژوهشگر علوم اسلامی در این‌باره توضیح می‌دهد: برادران اهل سنت می‌دانند که با عزاداری و زیارت قبر شریف امام حسین (علیه السلام)، به سنت پیامبر (صلی الله علیه و آله) عمل می‏‌کنند و سخن افراد نادانی چون بزرگان وهابیت که دین خود را به دنیا فروخته‏‌اند و در صدد تغییر ارزش‌های جوامع اسلامی هستند تا بدعت‌‏های خود را به نام سنّت مطرح کنند، ارزشی ندارد و مغایر با سنت پیامبر (صلی الله علیه و آله) است.

(ای رسول ما! ما به تو کوثر (خیر و برکت فراوان) عطا کردیم. پس برای پروردگارت نماز بخوان و قربانی کن (و بدان) دشمن تو قطعاً بریده نسل و بی عقب است.)

(ای رسول ما! ما به تو کوثر (خیر و برکت فراوان) عطا کردیم. پس برای پروردگارت نماز بخوان و قربانی کن (و بدان) دشمن تو قطعاً بریده نسل و بی عقب است.)

در مورد شأن نزول این سوره، اکثر مفسران اعتقاد دارند که چون فرزندان پسر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از دنیا رفتند، دشمنان خوشحال شدند که بعد از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دین او نیز نابود خواهد شد و کسی ادامه دهنده راه او نخواهد بود.

روایت شده که روزی پیامبر اکرم وارد مسجد شدند و در مسجد عاص بن وائل و عمرو بن العاص هم بودند. عمرو به کنایه و استهزا گفت: یا ابا الابتر، زیرا مردم زمان جاهلیت رسم داشتند به مردی که فرزند نداشت ابتر یا دم بریده می گفتند.[1]

خداوند سوره کوثر را برای شادی قلب پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نازل کرد تا به وی بگوید که دشمن تو ابتر است و دین و نسبی ندارد و دین اسلام باقی و برقرار خواهد ماند.

خواب امیرالمؤمنین (علیه السلام) درباره کربلا
فرود آمدن حضرت آدم (علیه السلام) بر زمین
رسیدن کشتی حضرت نوح (علیه السلام) به کربلا
عبور حضرت ابراهیم (علیه السلام) از کربلا
آب نخوردن گوسفندان اسماعیل (علیه السلام) به کنار فرات
فرود سلیمان (علیه السلام) بر سرزمین کربلا
سیر حضرت موسی (علیه السلام) با یوشع و رسیدن به کربلا
گذر حضرت عیسی (علیه السلام) با حواریون از کربلا
امّ سلمه و خاکی سرخ که رسول الله (صلی الله علیه و آله) به وی داد
به روایت شیخ صدوق منزل کردن در نینوا هنگام رفتن به جنگ صفّین
روایت هرثمه بن ابی مسلم و حضور در کربلا

در خیمه‌ امام زمان علیـه السلـامـ، کربلایی برپاست...
دوباره در تاریکی شب، امامی می گوید:
«این جماعت ستم پیشه ما را از شهر جدمان راندند، این امویان بر ما ستم کردند، خدایا! تو یاری ام کن در ستم کشی!»(1)

امامی فریاد می کند:
«چون امتحانی به میان می آید،
دین داران و خدا طلبان نایاب می شوند.» (2)

دوباره امامی یادآور می شود:
«این جماعت، دشنه برای من برهنه کرده اند...
خون مرا می خواهند...»
دشمن عدالت اند...
«بیعتم را از شما بر می دارم.»

و ما،
زیر نگاه ستارگان،
آرام و بی صدا،
خیمه را به قصد کوفه ترک می کنیم...
عاشورایی دیگر در راه است...

پی نوشت:

1.سخنان امام حسین (علیه السلام) در شب عاشورا، کامل الزیارات، ص 74

2و 3. سخنان امام حسین (علیه السلام) در شب عاشورا. بحار الانوار، ج 44، ص 382

25 محرم شهادت غریبانه سیدالساجدین علی بن الحسین علیهما السلام تسلیت باد!

امام سجاد علیه السلام از پله منبر بالا رفت و خطبه ای را با نوای گرم توحیدی بیان کرد: «انا بن مکة و منی، انا بن زمزم و الصفا; انا بن محمد المصطفی; انا بن علی المرتضی; انا بن فاطمة الزهراء ...; (۱) من فرزند مکه و منایم; من فرزند زمزم و صفایم; من فرزند محمد مصطفایم; من فرزند علی مرتضایم; من فرزند فاطمه زهرایم...»

امام زین العابدین همچنان به معرفی خویش ادامه داد، تا آن جا که صدای مردم به گریه بلند شد و ارکان کاخ یزید به لرزه درآمد و یزید از تحت تاثیر قرار گرفتن مردم سخت بیمناک شد، از این رو برای قطع کردن سخنان امام علیه السلام به مؤذن دستور اذان داد. مؤذن دربار برخاست و با صدایی که همه می شنیدند، اذان گفت.

وقتی به اشهد ان محمدا رسول الله صلی الله علیه و آله رسید، امام که هنوز بر بالای منبر قرار داشت، خطاب به یزید فرمود: «ای یزید! این محمدصلی الله علیه و آله که هم اکنون نامش را مؤذن بر زبان آورد و به پیامبری او گواهی داد، جد توست یا جد من است؟ اگر بگویی پیامبر صلی الله علیه و آله جد توست، دروغ گفته ای و کفر ورزیده ای و اگر باور داری که پیامبر صلی الله علیه و آله جد من است، پس چرا و به چه جرمی خاندان او را کشتی؟» (۲)

آری بزرگ مبلغ نهضت عاشورا رسالت خویش را به نحو شایسته ایفا نمود و چهره مجلس را با تبلیغ رسای خود دگرگون کرد و مجلس یزید با رسوایی خاندان بنی امیه و یزید بن معاویه پایان یافت.

۱ و 2) مقاتل الطالبین، ج 2، ص 121; احتجاج طبرسی، ج 2، ص 310 و مقتل خوارزمی، ج 2، ص 69.

لما أصبح عبیدالله بن زیاد بعث برأس الحسین علیه السلام فدیر به فی سکک الکوفة کلها و قبائلها

1. لبابه دختر عبیدالله بن عباس[1] (پسر عموی پیامبر) همسر حضرت ابوالفضل عباس (علیه السلام) بود. وی بعد از واقعه کربلا و شهادت حضرت عباس، با زید بن حسن[2] ازدواج کرد.[3] گفته می‌شود که برای ایشان دو پسر از حضرت عباس (علیه السلام) به نام‌های فضل و عبیدالله باقی مانده بود که نسل علمدار کربلا فقط از طریق عبیدالله ادامه پیدا کرد.[4]

2. در ارتباط با حضور لبابه در کربلا، گزارشی در منابع تاریخی موثّق وجود ندارد. و نام ایشان در گزارش‌های مرتبط با اسرای کربلا مشاهده نمی‌شود. اما دلیل مسلّمی هم وجود ندارد که ایشان در کربلا حضور نداشت. بر این اساس، نفیاً و اثباتاً نمی‌توان در این زمینه نظری داد.

زنان غیر هاشمى حاضر در واقعه کربلا
1. کَبْشه، مولاة امام حسین «علیه السلام»

کنیه اش ام سلیمان است. کنیز امام حسین «علیه السلام» که آن حضرت وى را هزار درهم خرید و در خانه ام اسحق (مادر فاطمه صغرى) همسر امام، خدمت مى کرد. سپس با ابو رزین ازدواج کرد و سلیمان از او به دنیا آمد. سلیمان غلام امام حسین «علیه السلام» بود. سلیمان پیک امام حسین به سوى رؤسا و اشراف بصره بود که عبید الله بن زیاد دستور داد گردنش را بزنند. سلیمان همان است که در زیارت ناحیه مقدسه نامش آمده است. ام سلیمان به همراه مولایش امام حسین «علیه السلام» راهى کربلا شد. همسرش نیز از اصحاب امام حسن «علیه السلام» بود. ام سلیمان زنى عالم، فاضل و نیکوکار بود که همراه مولایش امام حسین «علیه السلام» راهى کربلا شد و جزو اسیران واقعه عاشورا گردید. وى تمام مصایب را در راه خدا تحمل کرد.

من یک شهروند تهرانی هستم. امروز پنجم فروردین 89 ایمیلی را دریافت کردم که در آن به یکی از اصلی ترین عقاید شیعیان، یعنی موضوع کربلا، شبهه وارد نموده اند. با توجه به این که مرکز شما دارای محقّقین و متخصّصین علوم اسلامی است و پاسخ دادن به این انحرافات فکری جزو رسالت شما می باشد، خواهشمندم به این موضوع رسیدگی فرمایید و اطلاع رسانی مناسب را منظور نمایید. توفیق شما را از خداوند متعال خواستارم متن ایمیل ارسال شده به شرح زیر می باشد:

فارغ از حب و بغض بخوانید تا بتوان آن را نقد کرد در این پست می خواهم به بیان چند نمونه از افسانه های معروف و البته تأمل برانگیز روز عاشورا بپردازم. نخست در مورد بی آبی، وضعیت بیابانی و عطش حسین و یارانش: همان طور که می دانید جنگی که در روز عاشورا رخ داده در نزدیکی رود فرات بوده. در هیچ کجای کره زمین نمی توانید سرزمینی در کنار یک رود را بیابید که صحرا و بیابان بی آب و علف باشد، مگر رودی که از میان کوهستان می گذرد.

در میان شاعران و مرثیه‌سرایان خاندان عصمت و طهارت، محتشم کاشانی، نام‌آورترین شاعر عاشورایی به شمار می‌رود، به گونه‌ای‌که محرّم با نام محتشم درهم آمیخته است. کتیبه‌های منقش به ترکیب‌بند معروف این شاعر بلند آوازه زینت‌بخش محافل و مجالس سوگواری بوده و به هر مکانی حال و هوای عاشورایی می‌بخشد.

محتشم با سرودن دوازده بند در مرثیه شهدای کربلا که بند اول ترکیب‌بند وی با مصرع «باز این چه شورش است‌که در خلق عالم است؟» آغاز می‌شود، جایگاه ممتازی در میان مرثیه‌سرایان اهل‌بیت (علیهم السلام) کسب کرده است.

از مفاخر ما شیعه‌ها همین 24 ذیحجه است و همین آیه مباهله است

22 ذی الحجة سالروز شهادت میثم تمار یار باوفای امیرمؤمنان علیه السلام تسلیت باد

فرزند یحیی و از سرزمین «نهروان» که منطقه‌ای میان عراق و ایران است. بعضی او را ایرانی و از مردمان فارس دانسته‌اند».(1) لقب تمّار را از این جهت به میثم داده‌اند که وی در کوفه خرما فروش بود.(2)

ابن حجر عسقلانی می‌نویسد: میثم برده زنی از بنی اسد بود. علی (علیه‌السّلام) او را خریداری کرد و آزاد نمود ولی او به گونه ای دیگر اسیر شد، اسیر ولای علی و محبت و عشق او. وى شیفته آن بود که از محضر امیرمؤمنان على (علیه اسلام) علم و حکمت بیاموزد. از این رو دل و جان خود را دربست در اختیار معارف علوم علوى گذاشت. حضرت (علیه اسلام) نیز که او را لایق و با استعداد یافت, دانش و حکمت هاى فراوانى به وى آموخت, حتى برخى اسرار را که به هر کس نمى توان گفت و آگاهى از حوادث آینده و بلاها و فتنه هاى زمانه را در اختیار او گذاشت. از این رو میثم تمّار را (صاحب سرّ) امیر المؤمنین مى دانند.(3)

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام از نظر بیان و سخنوری در اوج بلاغت و فصاحت کلام بودند و از جمله بیانات ویِِژه و ناب این حضرت دو خطبه بدون الف و بدون نقطه می باشد؛ که از معجزات آن حضرت است و مشتمِل بر مبانی معنوی بس بلند و معانی دلنواز بس ارزشمند است، که در کتب قدماء فراوان یافت می شود. جهت مطالعه این دو خطبه شریف به ادامه مطلب بروید.

رسول خدا صلی الله و علیه و آله پاسخ داد سوگند به خدا که جز او پروردگارى نیست، این دستور از طرف اوست. حارث بن نعمان فهرى با غروری که تمام وجودش را فرا گرفته بود تقاضاى عذاب کرد. بیچاره فکر می کرد قدرتى وجود ندارد تا او را کیفر دهد. سر به آسمان بلند کرد و گفت: "خدایا اگر آنچه را که محمد صلوات الله علیه درباره على علیه السلام مى گوید از طرف تو است و به امر توست، سنگى از آسمانى بر من فرود آید و مرا عذاب کند" هنوز سخنانش به پایان نرسیده بود که از آسمان سنگى بر او فرود آمد و او را به هلاکت رساند که آیات 1 و 2 سوره معراج نازل شد. (تذکرة الخواص، ص 19: ابن جوزى حنفى و تفسیر المنار، ج 6، ص 464)
در حقیقت مخالفان غدیر در هیچ برهه و زمانی از حرکت و تلاش باز نایستاده اند و همیشه در همه زمان ها به فراخور موقعیت های مختلف به نقشه کشی پرداخته اند. اگر بخواهیم مخالفان غدیر را بشناسیم در دو جبهه می توان آن ها را توصیف کرد که با مراجعه به ادامه این مطلب به خوبی واضح می شود

حادثه غدیر یکی از رخ دادهای بزرگ تاریخ اسلام است که در اواخر رسالت پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) در بازگشت از حجة الوداع در منطقه ای به نام غدیر و در حضور بزرگان، صحابه و ده ها هزار نفر از مسلمانان از نقاط مختلف جهان اتفاق افتاد. این واقعه تاریخی آن قدر مهم است که در اصل آن هیچ تردیدی میان شیعه و اهل سنت وجود ندارد. در آن روز تاریخی و بزرگ با اعلام ولایت امام علی (علیه السلام) بر مسلمانان، دین اسلام کامل و نعمت الاهی بر مردم به نهایت رسید؛ چراکه روز تعیین جانشینی امیرمؤمنان (علیه السلام) به عنوان خلیفه رسول الله (صلی الله علیه و آله)، از طرف خداوند بود. بدیهی است که چنین رخ دادی در چنین روزی نقطه عطف در تاریخ به حساب می آید؛ ازاین رو، این روز (هیجدهم ذی الحجه) یکی از اعیاد بزرگ اسلامی در تاریخ اسلام، به ویژه تشیع به ثبت رسیده است.

امــام صــادق علیــه الســـلام: هـر کـس نمـــاز روز غــدیــر را بخوانــد ثــواب کســی را دارد که در روز غــدیــر بـا پیــامبر اکــرم صــلی اللـه علیـه و آلـه بیــعت کــرده است

از مباحث بسیار مهم در بحث نماز جماعت، مواردی است که جماعت در آنها مشروع است و انجام آن از طرق مختلف به ما رسیده است، یا خود حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله آن را به جماعت به جا آورده اند. یکی از نمازهایی که از نظر فقهی مستدل است و می توان آن را به جماعت خواند، نماز روز عید غدیر «صلاة الغدیر» می باشد و عمده دلیل آن، این است که حضرت رسول در روز عید غدیر، نمازی را قبل از خطبه غدیر به جماعت خوانده اند.

لازم به ذکر است تمام منابع تاریخی نقل نموده اند که خطبه نبی مکرم صلوات الله علیه و آله در قبل از ظهر روز غدیر بوده است، و نمازی را که ما به آن استناد می کنیم قبل از خطبه خوانده شده است، بنابراین، این نماز قبل از ظهر بوده و نماز ظهر نمی باشد.

ممکن است افراد بسیاری در طول تاریخ از حادثه غدیر و اهمیت آن سخن گفته و از آن تعاریفی ارائه داده باشند، اما هیچ یک از این سخنان نمی توانند بیانگر عظمت و شکوه غدیر باشد، زیرا تنها کسانی می توانند تعریف جامع از وقایع و حوادث عرضه نمایند که خود پدید آورنده آن باشند. تنها زیبنده خدا، پیامبر (صلی الله علیه و آله) و علی (علیه السلام) است که غدیر را به بهترین شکل معرفی نمایند.
پیامبر به دستور خداوند سبحان حادثه غدیر را در میان دو نزول قرآنی قرار داد: ابتدا فرمود: یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک، و افزود: و ان لم تفعل فما بلغت رسالته (مائده،67) و پس از معرفی علی (علیه السلام) به وسیله پیامبر (علیه السلام) با جمله من کنت مولاه فهذا علی مولاه، خدا نیز فرمود: الیوم اکملت لکم دینکم واتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دیناً (مائده،3)؛ یعنی واقعه غدیر، اکمال دین، اتمام نعمت و موجب رضایت و خوشنودی خداست و روز غدیر ظرف زمانی این ارزشها معرفی کرد. علی (علیه السلام) نیز در خطبه عید غدیر خود که خوب است آن را خطبه غدیریه بنامیم به تفسیر و تحلیل این رویداد عظیم تاریخ پرداخت. معرفی این خطبه که در گوشه و کنار برخی از کتابهای ادعیه و روایت در غربت به سر می برد و بررسی سند و کتابشناسی آن و شرح پاره هایی از آن، موضوع این جستار است.

در یکی از سایت‌های قرآنی و مذهبی کشور عربستان سعودی, یکی از آیات قرآن به همراه تفسیر آن قرار داده شده است. در تفسیر این آیه آمده است که خیرالبریة از قول رسول الله (صلی الله علیه و آله)، امام علی (علیه السلام) و شیعیان و پیروان او هستند.

اینفوگرافیک شهادت اهل سنت به واقعه غدیر خم و شاهدان این نبأ عظیم را در ادامه مطلب ببینید

اطعام از کارهای زیبا و پسندیده است؛ در قرآن کریم یکی از سبب های جهنّمی شدن جهنّمیان از زبان آنان؛ تشویق نکردن به اطعام فقیران و اطعام نکردن آنان یاد شده است: و لا نحضّ علی طعام المسکین (سوره مبارکه ماعون، آیه 3) ما بر غذا دادن بیچارگان تشویق نمی کردیم. در سیره انبیا و ائمّه علیهم السّلام؛ نمونه های فراوانی از اطعام آن بزرگواران وجود دارد. خدای متعال ،اطعام خاندان رسالت صلّی الله علیهم اجمعین را در قرآن کریم ماندگار فرمود. و سوره دهر (انسان) را در شأن ایثار و اطعام خالصانه آنها به یتیم و مسکین و اسیر نازل فرمود؛ بسیاری از مفسّران و علمای اهل سنّت نزول این آیات در شأن امیرالمؤمنین علیه السلام را پذیرفته اند. چنان که حتی علنی شدن دعوت اسلام در یوم الدّار هم همراه اطعامی بود که به امر رسول خدا صلی الله علیه و آله و توسّط امیرالمؤمنین علیه السلام انجام شد.

ولادت امام موسی کاظم علیه السلام: به نظر می رسد که روستای ابواء واقع در بین مکه و مدینه بیش از سایر اماکن قافله های حجاج اهل بیت را به سوی خود جلب می کرد زیرا آرامگاه مادر پیامبر آمنه دختر وهب در آنجا قرار داشته است. در راه بازگشت از حج بیت الله الحرام (بحارالانوار، ج 48، ص 4، المحاسن، ج 2، ص 418) قافله امام ابو عبدالله الصادق (علیه السلام) در این روستا توقف کرد. (که بنابر برخی پژوهش های انجام شده قطعا ماه ولادت ایشان ذی الحجه است و هفتم صفر ولادت آقا موسی بن جعفر سلام الله علیه نیست!) امام برای میهمانانش سفره غذا گسترده بود که پیکی از جانب زنانش به سوی او آمد تا مژده ولادت خجسته فرزندش را به وی برساند.

در روایتی که از منهال قصاب نقل کرده اند آمده است: «به قصد مدینه از مکه بیرون شدم و همین که به ابواء رسیدم شنیدم که امام صادق (علیه السلام) صاحب فرزند شده است. من زودتر از آن حضرت به مدینه وارد شدم و ایشان یک روز پس از من به مدینه رسید . ایشان (به خاطر ولادت نوزاد) سه روز به مردم طعام داد و من نیز یکی از کسانی بودم که بر سفره طعام امام حاضر می شدم و چنان غذا می خوردم که تا روز بعد نیازی به غذا نداشتم و روز بعد باز بر سفره او حاضر می شدم. من سه روز از طعام آن حضرت خوردم و تا فردا هیچ غذایی نمی خوردم».

سؤال: امام علی (علیه السلام) خلفا را تأیید می‌کرد، به چه دلیل شما شیعیان خلافت آنان را نمی‌پذیرید؟ پاسـخ حضرت آیت الله سبحانی: رفتـار امام علی (علیه السلام) با خلفا را باید در دو زمینه مورد بررسی قرار داد: 1. به رسمیت شناختن خلافت آنان. 2. همکاری امام با دستگاه خلفا در حل معضلات دینی و مشکلات سیاسی. و این دو مطلب باید از یکدیگر تفکیک شود. با قطع و یقین می‌گوییم که موضع امام در مورد اوّل کاملاً منفی بود و در مورد دوم مثبت.

رئیس سازمان حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس ارتش جمهوری اسلامی ایران از رونمایی شمشیر متعلق به مختار ثقفی در حاشیه مراسم رونمایی از کتب دفاع مقدس خبر داد.
نشست خبری امیر سرتیپ گلفام، رئیس سازمان حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس ارتش جمهوری اسلامی به مناسبت هفته دفاع مقدس صبح امروز برگزار شد.
در این نشست خبری، گلفام ضمن گرامیداشت ایام هفته دفاع مقدس عنوان کرد: برای یادکرد این ایام، باید نقش امام راحل را در آن بسیار پررنگ نشان داد. ایشان رهبری بودند که تصمیم های بزرگ و راهبردی زیادی را اتخاذ کردند، از جمله حفظ ارتش بعد از انقلاب و حتی حفظ ارتش و ایجاد رابطه خوب با آن در سال های قبل از پیروزی انقلاب. به طوری که می دانیم امام خمینی (رحمه الله) از سال ۴۲ با ارتش در ارتباط بوده و در مقابل آن ایستاد.

به گزارش خبرگزاری اهل بیت (علیهم السلام) –ابنا– «دکتر مجدی وهبة الشافعی» با استفاده از آیات کلام الله مجید، تعداد ائمه (علیهم السلام) را به اثبات رسانده است. بر اساس این گزارش وی ثابت کرده است که امامان برحق از امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) شروع شده و به قائم آل محمد (علیه السلام) پایان می پذیرد و تعداد امامان را ۱۲ نفر اعلام می کند.

در این مطلب که از سوی یک مجله خبری مصر منتشر شده، آمده است: «شکی نیست که هر تعداد از آیات قرآن دلیل خاصی دارد مثلا کلمه “یوم” (به معنی روز) که در قرآن ۳۶۵بار تکرار شده است نشاندهنده تعداد روزها در یک سال و همچنین کلمه”شهر” (به معنی ماه) که ۱۲ بار آمده به معنای وجود ۱۲ ماه در طول یک سال است».

9 ذی الحجة سالروز شهادت سفیر کربلا مسلم بن عقیل و هانی بن عروة تسلیت باد

شیخ صدوق در کتاب امالی از ابن عباس روایت می کند که علی بن ابی طالب علیه السلام به رسول خدا صلی الله علیه و آله عرض کرد: تو عقیل را دوست می داری؟! فرمود: آری، من عقیل را از دو جهت دوست دارم: اول: این که عقیل را برای وجود خودش دوست می دارم. دوم: به جهت این که ابوطالب او را دوست داشت، دوست می دارم. فرزند همین عقیل در راه دوستی فرزند تو فدا می شود و چشمان مؤمنین برای او گریان خواهد شد و ملائکه بر او درود می فرستند.

امام حسین علیه السلام در سوم ماه شعبان سال شصتم هجری به مکه وارد شده بودند و در بقیه آن ماه و ماه رمضان و شوال و ذی القعده در مکه حضور داشتند. در این مدت جمعی از شیعیان حجاز و بصره نزد ایشان جمع شدند و چون ماه ذی الحجه رسید حضرت احرام به حج بستند. روز هشتم ذى الحجة، روز ترویه، عمرو بن سعید بن العاص با جماعت بسیاری به بهانه حج به مکه آمدند اما در واقع از جانب یزید مأمور بودند آن حضرت را گرفته نزد یزید برند یا ایشان را به قتل برسانند.

نامها به سهولت در ذهن ها جاى مى‏ گیرند و به راحتى معانى بلند را منتقل مى ‏کنند به همین دلیل و دلایل دیگر، نامگذارى روزها و یا هفته‏ ها یکى از شیوه‏ هاى تبلیغاتى مثبت و منفى شده است و مطرح شدن و رواج پیدا کردن ارزشها یا ضد ارزشها را در پى دارد.
اسلام علاوه بر این که براى برخى از روزها اسمهاى خاصى مانند عید قربان، عید فطر، روز عرفه و ... برگزیده بر همه این روزها نام ایام الله نهاده است تا عظمت و قداست این روزها هر چه بیشتر در ذهن و دل مؤمنان، نقش بسته و موجب تذکر و تنبه آنان گردد.
یکى از روزهایى که در اسلام براى تعظیم آن، از شیوه نامگذارى بهره گرفته شده "غدیر" است ویژگى غدیر این است که نامهاى گوناگونى براى آن قرار داده شده و این خود عظمت این روز را نسبت به روزهاى دیگر نشان مى‏دهد نامهاى روز غدیر، از اسرار و ابعاد این روز پرده برمى ‏دارند هر نامى از این نامها درى تازه از قلعه بلند غدیر بر ما مى‏ گشاید چرا که اسلام بر برگزیدن نامى براى زمان یا مکان و یا هر چیز دیگر، خصوصیات مسمى را در نظر داشته و به جنبه‏ ها و زوایاى آن توجه کرده است. از این روى شناختن و شناساندن نام هاى روز غدیر یک ضرورت است. با این کار تصویرى روشن از این روز در ذهن و دل نقش بسته و بیش از پیش این روز بزرگ را مى‏ شناساند.
شایسته است نامهاى غدیر را با بهترین شکل و زیباترین خط بنویسیم و محافل جشن و سرور عید غدیر را با آن، معنى و روحى تازه ببخشیم.

سلام پیامبر را؛ حسین به تو رساند... رسول اللّه یقرئک السلام

7 ذی الحجة شهادت حضرت امام محمد باقر علیه السلام تسلیت باد

امام پنجم (علیه السلام)، توفیق درک محضر جدّ بزرگوارش امام حسین (علیه السلام)¹ و دریافت سلام رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را داشت. سید الشهدا (علیه السلام) وى را در دامن خود نشاند و فرمود: (رسول اللّه یقرئک السلام)²
از آن امـام هـمام نقل شده است: هنگامى که نیایم حسین (علیه السلام) به شهادت رسید من چهار ساله بودم و جریان شهادت آن حضرت و تمام آنچه در آن روز بر ما گذشت را به یاد دارم.³

نـقـل برخى از وقایع جانگداز عاشورا و حوادث مربوط به آن توسط شاهدان بزرگى همچون امـام بـاقر (علیه السلام) سبب شده است که این واقعه عظیم در تاریخ ثبت شده و از خطر تحریف اساسى مـحـفوظ بماند. در این نوشتار، بخشى از سخنان امام باقر (علیه السلام) در ارتباط با این حادثه را به رشته تحریر در مى آوریم

عبد الله بن شریک، از سهم بن حصین اسدى، نقل مى کند و می گوید: من و عبد الله بن علقمه، که روزگارى از دشنامگویان به على علیه السلام بود، به مکّه وارد شدیم. به او گفتم: آیا مى خواهى با ابو سعید خدرى دیدارى تازه کنیم؟ گفت: آرى. پس نزد او رفتیم. عبد الله بن علقمه گفت: آیا فضیلتى درباره على شنیده اى؟ گفت: آرى. چون برایت نقل کردم، آن را از مهاجران و انصار و قریش هم بپرس. چرا که پیامبر خدا، روز غدیر خم برخاست و با بیان رسای فرمود: «اى مردم! آیا اختیار من به مؤمنان، از خود آنها بیشتر نیست؟». گفتیم: چرا. سه بار این سخن را تکرار کرد و آن گاه فرمود: «اى على! نزدیک بیا». پس، پیامبر خدا دو دست او را بالا برد ـ تا آن جا که به سفیدى زیر بغلشان نگریستم ـ و سه بار فرمود: «هر که من مولاى اویم، على مولاى اوست». عبد الله بن علقمه گفت: تو خودت این را از پیامبر خدا شنیدى؟ ابو سعید گفت: آرى، و به گوش و سینه اش اشاره کرد و گفت: دو گوشم آن را شنید و دلم آن را حفظ کرد. عبد الله بن شریک مى گوید: عبد الله بن علقمه و سهم بن حصین به نزد ما آمدند. چون نماز ظهر را خواندیم، عبد الله بن علقمه برخاست و سه بار گفت: من به درگاه خدا از دشنام دادن به على علیه السلام توبه مى کنم و از او آمرزش مى طلبم. (1)