میلاد پرنور حضرت امام جواد و حضرت علی اصغر علیهما السلام مبارکباد

ابن قیاما نامه ای کنایه آمیز به امام رضا (علیه السلام) نوشته بود. گفته بود: تو چه امامی هستی که فرزند نداری؟ حضرت با ناراحتی جواب داده بود: «تو از کجا می دانی که من فرزندی نخواهم داشت. به خدا شب و روز نمی گذرد جز این که خداوند به من پسری عنایت خواهد کرد که به سبب او میان حق و باطل را جدایی می دهد»¹
وقتی امام جواد (علیه السلام) به دنیا آمد، امام رضا (علیه السلام) فرمود: «حق تعالی فرزندی به من عطا کرد که هم چون موسی بن عمران دریاها را می شکافد و مثل عیسی بن مریم خداوند مادرش را مقدس گردانیده و او طاهر و مطهر آفریده شده» آن وقت مرثیه فرزندش را خواند و گفت: «این کودک به جور و ستم کشته خواهد شد و اهل آسمان ها برایش گریه خواهند کرد، خدای متعال بر دشمن و قاتل او غضب خواهد کرد؛ آنها بعد از قتل او بهره ای از زندگی نخواهند برد و به زودی به عذاب الهی واصل خواهند شد.»

در شرح زندگانی امام رضا -علیه السلام- گفته شده که مأمون چون در میان یک سلسله تنگناها و شرائط دشوار سیاسی قرار گرفته بود، برای رهایی از این تنگناها، تصمیم‏ گرفت‏ خود را به خاندان پیامبر نزدیک سازد، و بر همین اساس با تحمیل ولیعهدی بر امام هشتم می‏ خواست‏ سیاست چند بعدی خود را به مورد اجرا بگذارد.
از سوی دیگر، عباسیان از این روش مأمون که احتمال می‏رفت‏ خلافت را از بنی عباس به علویان منتقل سازد، سخت ناراضی بودند و به همین جهت ‏به مخالفت‏ با او برخاستند و چون امام توسط مأمون مسموم و شهید شد آرام گرفتند و خشنود شدند و به مأمون روی آوردند.
مأمون کار زهر دادن به امام را بسیار سری و مخفیانه انجام داده بود و سعی داشت جامعه از این جنایت آگاهی نیابد و از همین رو برای پوشاندن جنایات خود تظاهر به اندوه و عزاداری می‏کرد، اما با همه پرده پوشی و ریاکاری، سرانجام بر علویان آشکار گردید که قاتل امام جز مأمون کسی نبوده است، لذا سخت دل آزرده و خشمگین گردیدند و مأمون بار دیگر حکومت‏ خویش را در معرض خطر دید و برای پیشگیری از عواقب امر، توطئه دیگری آغاز کرد و با تظاهر به مهربانی و دوستی نسبت‏ به امام جواد -علیه السلام- تصمیم گرفت دختر خود را به حضرت تزویج کند تا استفاده ‏ای را که از تحمیل ولیعهدی بر امام رضا -علیه السلام- در نظر داشت از این وصلت نیز بدست آورد.
بر اساس همین طرح بود که امام جواد -علیه السلام- را در سال 204 ه. ق یعنی یک سال پس از شهادت امام رضا -علیه السلام- از مدینه به بغداد آورد و به دنبال مذاکراتی که در جلسه مناظره امام با یحیی بن اکثم گذشت (و قبلا آن را نقل کردیم) دختر خود «ام الفضل‏» را به همسری حضرت در آورد!

حقیقت این است که امام جواد علیه السلام، بزرگ ترین و مهمترین کار را انجام داد. و اگر در طول زندگى پر برکتش، هیچ کارى نکرده بود جز همینکه پایه هاى امامت را استوار ساخت و خط وصایت و رهبرى را در اهل بیت علیهم السلام ادامه داد و حفظ کرد، همین بس است براى اثبات رفعت و والائى و عظمت و مجد مقام آن حضرت در طول زندگى .
چرا که مجرد وجود آن حضرت علیه السلام به عنوان زعیم و قائد و وصى و امامى که تمامى دشمنان، از اینکه بتوانند به مقام و شخصیت او آسیبى برسانند عاجز گشتند و على رغم خردسالى او و اینکه از هیچ کس جز پدرش که مدتى کم و غیر قابل ذکر را با او به سر برد، علم و معرفتى فرا نگرفته بود، نتوانسته اند در بزرگ ترین ادعایى که داشت با او مقابله کنند...
و نیز قبول امامت و رهبرى او از جانب شیعیان و ملتزم شدن آنان به وصایت و زعامت آن حضرت، در حالى که شیعه متعهد بود به پیروى مطلق از عقل و منطق و همراهى با دلیل قاطع و برهان روشن، در هرگونه شرائط و با هر پیامدى ...
این دو موضوع، از بزرگ ترین و قاطع ترین ادله و براهین حقانیت این خط، و سلامت این راه و روشنى این مسیر مى باشد.

شهادت مظلومانه امام جواد علیه السلام بر شیعیان جهان تسلیت باد

بقیه را در ادامه بخوانید