نگاهی به دعای افتتاح / از افضل اعمال ماه مبارک رمضان

شیخ عبدالحسین حویزاوی می گوید: مردی به نام میرزا احمد رئیس شهرداری نجف اشرف بود، او مرد متدین و خوبی بود که به اجبار او را شهردار کرده بودند. شبی در عالم رؤیا به محضر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مشرّف شدن و دیدم که رئیس شهرداری نجف نزد ایشان حاضر است حضرت با تندی به او فرمودند: «چرا داخل شغل حکومتی شدی و اسم خود را در زمره آنها محسوب داشتی؟» بعد مطلبی فرمودند که آن مرد متوجه نشد من خواستم گفته حضرت را به او بفهمانم. گفتم حضرت بقیه الله (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می فرمایند: وَ لا ترکَنُوا اِلی الّذین طَلَمُوا فَتَمّسکُمُ النّار؛ یعنی، به سوی ستمگران میل نکنید به آنان تکیه ننمایید که موجب می شود آتش شما را فرا گیرد.» وقتی این جمله را گفتم، حضرت رو به من کرد و فرمود: «پس تو چرا مدح می کنی؟» عرض کردم: «تقیه می کنم.» حضرت دست مبارک را به دهان گذاشتند و به عنوان انکار سخن من با تبسم فرمودند: «تقیه! تقیه! تقیه!- یعنی تو از روی خوف و تقیه مدح نمی کنی- هفت روز بیشتر از عمر تو باقی نیست فردا برو و مُهر حکومتی را رد کن.»

1- حقانیت مرگ: از امام زمان (علیه السلام) نقل شده که فرمود: «ان الموت حق» (1)؛ «و همانا مرگ حق است».

آن چه مسلم است، مسجد جمکران، بیش از یک هزار سال پیش به فرمان حضرت بقیة الله (ارواحنا فداه) در بیدارى، نه در خواب تأسیس گردید و در طول قرون و اعصار، پناهگاه شیعیان و پایگاه منتظران و تجلّیگاه حضرت صاحب الزمان (علیه السلام)  بوده است.
 علامه بزرگوار، میرزا حسین نورى، (متوفاى 1320 هجری) در کتاب ارزشمند نجم الثاقب که به فرمان میرزاى بزرگ، آن را تألیف کرد و میرزاى شیرازى، در تقریظ خود، از آن ستایش فراوان کرد و نوشت: «براى تصحیح عقیده خود، به این کتاب مراجعه کنند تا از لمعانِ انوار هدایتاش، به سر منزل یقین و ایمان برسند» تاریخچه تأسیس مسجد مقدس جمکران را به شرح زیر آورده است:شیخ فاضل، حسن بن محمد بن حسن قمی، معاصر شیخ صدوق، در کتاب تاریخ قم از کتاب مونس الحزین فی معرفة الحق و الیقین ـ از تألیفات شیخ صدوق ـ بناى مسجد جمکران را به این عبارت نقل کرده است

در کتاب شریف «مکیال المکارم» که از تألیفات عالم بزرگوار، عاشق امام زمان (علیه السلام)،حضرت آیت الله سیّد محمد تقی اصفهانی است؛حدود هشتاد وظیفه بیان شده که مهمترین آنها عبارت اند از: دعا برای حضرت «عجل الله تعالی فرجه الشریف»، که در توقیع شریف امام زمان (علیه السلام) آمده است: «وَ اَکثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعجِیلِ الفَرَج، فَاِنَّ ذَلِکَ فَرَجُکُم.» بسیار برای تعجیل ظهور دعا کنید که همانا فرج خود شما در این دعا کردن است.

دعا برای حضرت، بر فرض که در تقریب ظهور اثر نداشته باشد -که البته اثر دارد- برای خود سازی و رفع حجاب ها و ایجاد ارتباط با حضرت، بسیار مؤثّر و سازنده است.

در فرهنگ اسلامی؛ مغرب، مبدأ و شروع روز بعد است زیرا با غروب خورشید، روز نیز پایان یافته است و شبانه روز بعدی آغاز شده است. آغاز روز شرعی از اذان صبح (به نظر برخی از طلوع آفتاب) تا لحظه غروب و ناپدید شدن خورشید است.

به عنوان مثال وقتی غروب روز پنج شنبه می شود در اصل وارد شبانه روز جمعه شده ایم و شبانه روز پنج شنبه تمام شده است چنان که می گوییم الان شب جمعه است. اعمال واجب و مستحبی شب و روز نیز بر اساس این اوقات در نظر گرفته می شود که اصطلاحا: «اوقات شرعی» بدان گفته می شود و منشأ و زمان فیوضات الهی و برکات معنوی برای اهل ایمان هستند.

همانگونه که می دانیم اوقات و ایام در دین مبین اسلام معنا و مفهوم و به تعبیر ما روح ندارد. خواصی که  شب و روز «جمعه» دارد. دیگر روزهای هفته فاقد آن هستند.

حضرت آیت الله سید محمد علی علوی گرگانی، از مراجع تقلید قم در دیدار جمعی از اعضای هیات علمی مؤسسه آینده روشن و پژوهشگاه مهدویت با قرائت آیه «و لقد انزلنا الیکم آیات بینات و مثلا من الذین خلوا من قبلکم و موعظة للمتقین» ابراز داشت: سوره ی نور متناسب با وجود امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است چراکه وجود ایشان به منزله نوری برای جامعه می باشد و وجود مبارک حضرت بقیه الله الاعظم سرشار از انوار مقدسه و حقیقتی است که نمی شود آن را انکار کرد.

یکی از عوامل صالحی که شایسته یک شخص منتظر می باشد گفتن «عجل فرجهم» پس از صلوات است و در عین سادگی و سرعت از بلندترین گامها در جهت سرعت بخشیدن به ظهور آن حضرت است و از کاریترین ضربات بر پشت شیطان لعین بوده و او را خرد خواهد نمود و خود موجب: ایجاد یکپارچگی در جهت وفای به عهد با امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، موجب دوری شیطان از شیعیان، موجب صف آرایی شیعیان به عنوان لشگر حق در برابر شیاطین، پرداخت اجر رسول مکرم اسلام حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله).

ناصرالدین البانی -که وهابیون از او به بخاری دوران یاد می کنند- در کتاب سلسلة الاحادیث الصحیحة درباره کسی که عقیده به خروج مهدی علیه السلام را نداشته و منکر شود، می نویسد: و ما مثل هؤلاء إلا کمثل من ینکر عقیدة نزول عیسى علیه السلام فی آخر الزمان التی تواتر ذکرها فی الأحادیث الصحیحة...، و أکاد أقطع أن کل من أنکر عقیدة المهدی ینکرها أیضا، و بعضهم یظهر ذلک من فلتات لسانه، و إن کان لا یبین. و ما مثل هؤلاء المنکرین جمیعا عندی إلا کما لو أنکر رجل ألوهیة الله عز وجل بدعوى أنه ادعاها بعض الفراعنة! " فهل من مدکر"
مثل این ها همانند کسانی است که عقیده نزول عیسی علیه السلام در آخر الزمان را -که احادیث صحیح در مورد آن به تواتر رسیده است- منکر می شوند... و مطمئناً و قطعا می گویم که هر کس عقیده مهدی (علیه السلام) را منکر شود، آن را نیز منکر می گردد و برخی از آنها نیز این عقیده را بر ناخواسته (بر اثر لغزش) بیان کرده اند و مَثَل تمامی این گروه منکر -خروج مهدی علیه السلام- در نزد من همانند کسی است که اولوهیت خداوند متعال را انکار نماید همانند ادعای برخی از فراعنه. پس آیا پند گیرنده ای هست؟
جالب است، با اینکه البانی وهابی، چنین می گوید، اما شبکه های وهابی گاها منکر مهدویت می شوند مثلا خدمتی، کارشناس شبکه کلمه می گوید: احادیث خروج مهدی علیه السلام، به درجه ی صحت نمی رسد!

سلسلة الاحادیث الصحیحة البانی، ج 4، ص 43، مکتبة المعارف

در خیمه‌ امام زمان علیـه السلـامـ، کربلایی برپاست...
دوباره در تاریکی شب، امامی می گوید:
«این جماعت ستم پیشه ما را از شهر جدمان راندند، این امویان بر ما ستم کردند، خدایا! تو یاری ام کن در ستم کشی!»(1)

امامی فریاد می کند:
«چون امتحانی به میان می آید،
دین داران و خدا طلبان نایاب می شوند.» (2)

دوباره امامی یادآور می شود:
«این جماعت، دشنه برای من برهنه کرده اند...
خون مرا می خواهند...»
دشمن عدالت اند...
«بیعتم را از شما بر می دارم.»

و ما،
زیر نگاه ستارگان،
آرام و بی صدا،
خیمه را به قصد کوفه ترک می کنیم...
عاشورایی دیگر در راه است...

پی نوشت:

1.سخنان امام حسین (علیه السلام) در شب عاشورا، کامل الزیارات، ص 74

2و 3. سخنان امام حسین (علیه السلام) در شب عاشورا. بحار الانوار، ج 44، ص 382

در دو حیاط جانبی مسجدالنبی (صلی الله علیه و آله) که به‌ کمک چتر‌هایی مسقف می‌شوند، نام‌های شریف اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) به شیوه زیبایی حک شده است. در کنار این اسامی، نام‌ برخی صحابه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نیز به چشم می‌خورد.
این حکاکی‌ها توسط عثمانی‌ها صورت گرفته و جلوه زیبایی به این قسمت‌ بخشیده است. به ویژه‌ آن‌که شیعیان با دیدن این اسامی شریف، حال و هوای دیگری را در شهر پیامبر (صلی الله علیه و آله) تجربه می‌کنند.
متأسفانه از 6 سال پیش، دست عناد و لجاج وهابی‌ها گریبان این اسامی منقوش را نیز گرفته است. به طوری که در اصلاحاتی ناشیانه، نام مبارک "محمد المهدی حی" را ـ چنانچه در تصویر مشهود است ـ به "محمد المهدی" تغییر داده‌اند.
این معاندان که وجهه اسلام را نیز خدشه‌دار کرده‌اند، با دست‌بردن در حکاکی نام زیبای امام زمان (عجل الله تعالی له الفرج)، اتصال حرف "ح" به حرف "ی" را که نمادی از حیات و زنده‌بودن امام زمان (علیه السلام) است را به هم زده‌اند و به صورت ناشیانه‌ای، زائده‌ای بر حرف "ی" افزوده‌اند.

در قرآن، آیات بسیارى وجود دارد که به شهادت روایات مستند و معتبر، در باره حضرت مهدى (علیه السلام) و قیام جهانى او نازل گردیده است. در کتاب شریف «المحجّة فى ما نزل فى القائم الحجّة (علیه السلام)» که توسط محدث بزرگوار، مرحوم سید هاشم بحرانى و با بهرهگیرى از ده ها جلد کتب تفسیر و حدیث، تألیف گردیده، مجموعاً (132) آیه از آیات کریمه قرآن ذکر شده که در ذیل هر کدام یک یا چند روایت در تبیین کیفیت ارتباط آیه با آن حضرت (علیه السلام)، نقل شده است. در اینجا به ذکر چند روایت در این مورد، بسنده مى کنیم:

1. امام صادق (علیه السلام) در باره قول خداى عزّوجلّ: هو الذى ارسل رسوله بالهدى و دین الحق لیظهره على الدّین کلّه و لو کره المشرکون؛ فرمود: به خدا سوگند! هنوز تأویل این آیه نازل نشده است و تا زمان قیام قائم (علیه السلام) نیز نازل نخواهد شد. پس زمانى که قائم (علیه السلام)به پا خیزد، هیچ کافر و مشرکى نمىماند مگر آنکه خروج او را ناخوشایند مى شمارد.

2. امام باقر (علیه السلام) در باره آیه شریفه: و قل جاء الحق و زهق الباطل إن الباطل کان زهوقاً؛ فرمود: زمانى که قائم (علیه السلام) قیام نماید، دولت باطل از بین خواهد رفت

مواردی که امام زمان علیه السلام در تشرف آیت الله العظمی مرعشی نجفی رحمه الله به آن اشاره نموده اند:

... بعد از اعمال مسجد سهله در مقام امام صادق علیه السلام در حالی که امام زمان را نمی شناختم به حضرت گفتم: آیا چای یا قهوه میل دارید تا آماده کنم؟ در جواب فرمودند: این امور از فضول زندگی است و ما از این فضولات دوریم. به حر حال مجلس ما دو ساعت طول کشید و برخی از مطالب را که حضرت تاکید نمودند به آن اشاره می نماییم.

- تلاوت و قرائت این سوره ها بعد از نمازهای واجب: بعد از نماز صبح سوره یس، بعد از نماز ظهر سوره عم، بعد از نماز عصر سوره نوح، بعد از نماز مغرب سوره واقعه، بعد از نماز عشاء سوره ملک.

- تأکید فرمودند دو رکعت نماز بین مغرب و عشاء که در رکعت اول بعد از حمد هر سوره ای خواستی می خوانی و در رکعت دوم سوره واقعه.

- تأکید فرمودند بعد از نمازهای 5 گانه این دعا را بخوان: " اللهم سرحنی عن الهموم و الغموم و وحشة الصدر و وسوسة الشیطان برحمتک یا ارحم الراحمین"

- تأکید بر خواندن این دعا بعد از ذکر رکوع در نمازهای یومیه خصوصا رکعت آخر: "اللهم صلی علی محمد و آل محمد و ترحم علی عجزنا و اغثنا بحقهم"

- تأکید فرمودند بر خواندن قرآن و هدیه کردن ثواب آن برای شیعیانی که وارثی ندارند یا دارند ولیکن یادی از آنها نمی کنند.

- تأکید بر زیارت حضرت سیدالشهداء علیه السلام.

- تأکید بر نماز جماعت و مطالعه فقه و حدیث و تفسیر.

- تأکید بر صله رحم و رعایت حقوق استاد و معلمین.

- سفارش به مطالعه و حفظ نهج البلاغه و حفظ دعای صحیفه سجادیه.

منبع:

ملاقات با امام عصر علیه السلام، ص 110

شیفتگان حضرت مهدی علیه السلام، ج 1، ص 130 و 139

انتظار یکی از بنیادی‌ترین مفاهیم در فرهنگ شیعه است. شیعه به انتظاری فعال و پویا باور دارد که معنای آن ایجاد زمینه لازم برای تشریف‌فرمایی آخرین امام از خاندان رسول اکرم صلی الله و علیه و آله و سلم است. بی‌شک یکی از بارزترین جلوه‌های انتظار فعال، تربیت نسلی است که بتواند این میراث غنی را پاس بدارد و اگر شرایط زمانی اجازه دهد، توفیق همراهی و یاری در کنار امام موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف خود را داشته باشد. بر این پایه، پرورش مهدوی کودکان یا به عبارتی دیگر، تربیت مهدی‌یاوران، کاری بسیار مهم و همراه با ظرافت است و آشناسازی فرزندان با این موضوع مهم، نیازمند فراگیری مهارت‌های لازم است.

اگر بچه‌ای بپرسد: ای کاش بجای امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، بابانوئل ظهور می‌کرد تا همه جا را چراغانی کرده و برای همه کادو...

متأسفانه برخی -خواسته و یا ناخواسته- امامان معصوم (علیهم السلام) را به نحوی خشن و عبوس معرّفی می‌کنند، تا آن‌جا که عکس حضرت مسیح (علی نبینا و آله و علیه السلام) را کنار بچه یتیمی به تصویر می‌کشند که حضرت دست نوازش روی آن می‌کشد، امّا عکس حضرت امام علی (علیه السلام) را در حالی‌که شمشیر در دست گرفته و عبوس، به تصویر می‌کشند در صورتی که مطابق صریح قرآن[1] امام علی و به دنبال وی سایر امامان (علیهم السلام)، از جمله امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) علاوه بر خشم پسندیده و بجا در برابر دشمنان، مهربان‌ترین افراد نسبت به دوستانشان هستند.

خدا می‌داند که به‌ واسطه‌ ضعف ایمان بر سر افراد چه می‌آید. خدا کند ظهور آن حضرت با عافیت مطلقه برای اهل ایمان باشد و زود تحقق پیدا کند. مگر امکان دارد عافیت مطلقه بدون ایمان، طاعت و بندگی انجام گیرد؟! خدا به اهل ایمان توفیق دهد که از فِتَن مُضِله کناره‌گیری کنند.[1]

قرآن کتابی است که تمام نور است، و هادی به‌سوی امام علیه‌السلام. امکان ندارد حجت در میان ما نباشد و مردم بدون امام (علیه‌ السلام) باشند. اگر به آنچه در دسترس ماست (قرآن و عترت) عمل کنیم، انتظار فرج جا دارد.

انتظار ظهور و فرج امام زمان (عجل‌ الله‌ تعالی‌ له الفرج) با اذیت دوستان آن حضرت سازگار نیست. دوستان آن حضرت از هر دو طرف در این جنگ [عراق علیه ایران] چند سال است که از بین می‌روند و او می‌بیند و متأثر می‌شود، ولی به‌ حسب ظاهر دستش بسته است، نمی‌تواند کاری بکند.

یکی از وظایف و تکالیف؛ ندبه بر امام زمان علیه السلام است که در این نوشتار به بررسی آن می پردازیم: ندبه بر حضرت مهدی علیه السلام و اظهار شوق به لقای او، گریه و ابراز نگرانی از مفارقت ومحروم بودن از فیض حضور او، دعا برای تعجیل فرج وظهور او، ذکر مناقب و فضایل و اقدامات و برنامه های انقلابی و اصلاحی آن وجود مبارک و اظهار تأسف از اوضاع ناهنجار و روی کار بودن حکومتهای باطل و مستبد و روشهای بیداگرانه، سنت حسنه ای است که همواره شیعه بر آن مداومت داشته و آن راشعار خود قرار داده و تا ظهور دولت حق و تأسیس حکومت جهانی اسلام، و آزادی و نجات تمام انسان ها، این شعار برقرار بوده و روشنگر خواسته های ارزنده و با ارج و هدفهای مترقی و نجات بخش‌اسلام ‌است.

ﻣﻠﮏ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ 90 ﺳﺎﻟﻪ ﻭﻫﺎﺑﯽ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﺮﮒ ﻭﯼ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ... ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺤﺚ ﺩﺍﻏﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺣﺪﯾﺚ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ‏علیه السلام ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺮﮒ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﻟﯿﻌﺼﺮ ﺍﺭﻭﺍﺣﻨﺎ ﻟﻪ ﺍﻟﻔﺪﺍﺀ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍهیم این موضوع را اجمالا بررسی کنیم..ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ‏علیه السلام ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: ﻣﻦ ﯾﻀﻤﻦ ﻟﯽ ﻣﻮﺕ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺃﺿﻤﻦ ﻟﻪ ﺍﻟﻘﺎﺋﻢ ﺛﻢ ﻗﺎﻝ: ﺇﺫﺍ ﻣﺎﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻟﻢ ﯾﺠﺘﻤﻊ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺑﻌﺪﻩ ﻋﻠﻰ ﺃﺣﺪ ﻭ ﻟﻢ ﯾﺘﻨﺎﻩ ﻫﺬﺍ ﺍﻷﻣﺮ ﺩﻭﻥ ﺻﺎﺣﺒﮑﻢ ﺇﻥ ﺷﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﯾﺬﻫﺐ ﻣﻠﮏ ﺍﻟﺴﻨﯿﻦ ﻭﯾﺼﯿﺮ ﻣﻠﮏ ﺍﻟﺸﻬﻮﺭ ﻭﺍﻷﯾﺎﻡ ﻓﻘﻠﺖ ﯾﻄﻮﻝ ﺫﻟﮏ ﻗﺎﻝ: ﮐﻼ ¹

هیچکس به من نگفت که یکی دیگر از راه هایی که مرا به یاری شما نزدیک می کند، بستن عهد با شماست.

عهدهایی که شاید در ظاهر کوچک باشند اما در گذشت زمان، اثرات پر باری را به نمایش خواهند گذاشت.

مثلا عهد ببندم که با مردم شهرم بیشتر مدارا کنم و دروغ را از صفحه زندگیم فقط به خاطر شما پاک کنم

و بر همین دو عهد، مداومت  کنم تا بعد از محکم شدن این عهد و پیمان، سراغ سومین پیمانم با شما بیایم...

   حتی دعای عهد را اگر صبحها موفق به خواندن نمی شوم در اولین وقت نشاطم در هر جا شد زمزمه کنم.

هر چند که دیر فهمیدم که دعای عهد چه مضامین زیبایی دارد و چه مناجات عاشقانه ای است که طلب دیدار دلدار را می کند

و عاجزانه درخواست یاری آن امام غریب را در سر می پروراند که حتی اگر مرگ آمد و

قبل از ظهورت، مرا از دنیا برد، باز هم زنده شوم و برگردم و تو را یاری کنم.

کسی به من نگفت که می توانی صبح را با عهد با امام زمانت شروع کنی تا این عهد،

مدد کند تو را در دوری از گناه و یک قدم نزدیک شدن به عزیز دلها.

به جای حسرت وای کاش ها مهیا شو

امیر و سرور امیدها در راه است...

التماس دعای فرج

در طول تاریخ اسلام، تقریباً از همان قرن نخست، به نام کسانى برخورد مى‏ کنیم که با گذاردن نام «مهدى موعود» بر خود، و یا چسباندن این عنوان از سوى دیگران به آنها، داعیه ‏هاى بزرگى داشتند، یا براى آنها قائل بودند؛ گرچه هیچکدام از این مدّعیان نه تنها توفیق اصلاح جهان را نیافتند و دنیاى پر از ظلم و جور را، از عدالت و داد پر نکردند؛ حتّى در محیط کوچک خود نیز مبدأ یک حرکت مختصر اصلاحى نبودند.

شاید نخستین کسى که این نام را بر او گذاشتند- هر چند راضى به این کار نبود- محمّد حنفیّه فرزند على علیه السلام البتّه از مادرى غیر از فاطمه علیها السلام بود که گروه «کیسانیّه» اعتقاد داشتند:

او مهدى موعود است و پس از مرگ او، سر و صدا بلند کردند که او هرگز نمرده است؛ بلکه در کوه «رضوى» در میان دو شیر قرار گرفته که حافظ و نگهبان اویند!

خیلی از اطرافیان ما امشب را با خنده و جک و بیرون رفتن و...سپری می کنند ولی به این توجه نکردند که الان تنهاترین بانوی دو عالم زانوی غم در بغل گرفته و برای فراق پدرش می گرید..آیا کمی به فکر پاره تن پیامبر (علیهما السلام) بوده ایم؟ جهت تسلای دل نازنین شان همدردی کرده ایم؟ کمی خجالت کشیده ایم؟ راستی این وسط یادی از مهدی فاطمه (عجل الله تعالی فرجه الشریف) داشته ایم...؟

خدااا لحظه دیدارش چقــــــــدر خوش است!!

اللهم عجل لولیک الفرج

کتاب مفتاح الفلاح شیخ بهایی، اکمال الدین و اتمام النعمة شیخ صدوق، مکیال المکارم موسوی اصفهانی، تفسیر اطیب البیان طیب اصفهانی؛ به دستور امام زمان نوشته شده اند که منابع اصیل و مستند و کارشناسی برای تحصیل کرده های صالح هستند. این آثار حاوی احادیثی است که از کلیدهای سعادت و پیشرفت می باشند. در ادامه مطلب داستان آن را به علاوه دانلود کتاب برای شما عزیزان قرار داده ایم.

بی تردید دعا کردن برای آن بزرگوار، نصرت و یاری اوست، چون یکی از انواع نصرت، یاری کردن به زبان است، و دعا برای آن حضرت یکی از اقسام یاری کردن به زبان است. قرآن مجید می فرماید: و اذا حییتم بتحیة فحیوا باحسن منها او ردوها... [1] و هر گاه محبت و ستایش شدید، به بهتر یا نظیر آن جواب دهید... در تفسیر علی بن ابراهیم قمی ذیل آیه شریفه می گوید: سلام و کارهای نیک دیگر. [2]

پر واضح است که دعا از بهترین انواع نیکی است، پس اگر مومن برای مولای خود خالصانه دعا کند، مولایش نیز برای او دعا می کند، و دعای آن بزرگوار کلید همه خیرات و برکات و فلاح و رستگاری است. شاهد و مؤید این مدعا روایت ذیل است: جمعی از اهالی اصفهان از جمله ابوالعباس احمد بن النصر و ابوجعفر محمد بن علویه نقل کردند که: شخصی به نام عبدالرحمن در اصفهان ساکن بود که شیعه بود. از او پرسیدند: چرا به امامت حضرت امام علی النقی علیه السلام معتقد شدی؟ گفت: چیزی دیدم که سبب اعتقاد محکم من شد. من مردی فقیر بودم و زبان و جرأت داشتم. در یکی از سالها اهل اصفهان مرا از شهر بیرون کردند، من با جمعی دیگر برای شکایت به دربار متوکل رفتیم. در حالی که در دربار او بودیم، دستوری از او صادر شد که علی بن محمد بن الرضا علیه السلام را حاضر کنند. به یکی از حاضران گفتم: این مرد کیست که دستور احضارش داده شده؟. گفت: او مردی علوی است که رافضیان معتقد به امامتش هستند. سپس گفت: چنین می دانم که متوکل او را برای کشتن حاضر می کند. گفتم: از اینجا نمی روم تا این مرد را ببینم که چگونه شخصی است. [3]

گفت: بسیار خوب، پس من با یک مثال شروع می‌کنم. اگه شخصی که پدرش سال‌ها قبل از دنیا رفته، شبی اونو در خواب ببینه و پدر بهش بگه:"من دوازده صندوقچه‌ی جواهرات در زیرزمین منزل دفن کردم."

هنگامی که از خواب بیدار میشه اول به خودش میگه:"عجب خوابی دیدم! معلوم نیست اثر غذای دیشبه یا افکاره من که همیشه در فکر گرفتاری‌های مادیم هستم." یقین می‌کنه خوابش باطله اما با خودش میگه من که بیدارم، ضرری نداره، کمی وقت می‌ذارم و کف زیرزمین رو می‌کنم. کلنگو برمی‌داره و مشغول میشه.

ناگهان صندوقچه‌ای پیدا می‌کنه!

از شما می‌پرسم، حالا چقدر احتمال میده خوابش درست باشه؟

1. امام صادق علیه السلام می فرماید: ما را با ورع و اجتهاد کمک کنید. (کلینی، کافی، ج 2، ص 233) مراد از ورع دوری و نگهداشتن نفس از ارتکاب حرام است، حتی لغت دانان گفته اند در دروی از هرگونه قبیح نیز به کار می رود. اجتهاد نیز تلاش در کسب فضایل و انجام نیکی ها است.
2. باز آن حضرت می فرماید: ولایت ما یه دست نمی آید مگر با ورع و اجتهاد. (کافی، ج 8، ص 212؛ تحف العقول، ص 303)
3. امام صادق علیه السلام می فرماید: هر کسی که دوست دارد از یاران حضرت قائم باشد، منتظر بماند، و از گناهان دوری کرده و به محاسن اخلاقی عمل کند. پس اگر این آدم بمیرد و حضرت قائم ظهور کند برای او همانند پاداش کسی است که حضرت را ملاقات می کند. پس تلاش کنید و منتظر بمانید که برای شما گوارا باد ای قوم مورد رحمت قرار گرفته. (غیبت نعمانی، ص 200)

هر روز ساعت دلم را عقب میکشم، تا خیال کنم، دیر نکرده ای هنوز!
اللهم عجل لولیک الفرج

شرمندتم آقا جان

امام صادق علیه السلام می فرماید: اگر کسی از شما بمیرد در حالی که منتظر حکومت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف بوده

سلام بر دل هایی که در کلاس انتظار غیبت نکردند . . . !

این دیده نیست، لایق دیدارِ رویِ تو

چشمی دگر بده، که تماشا کنم تو را ...

خوش به حال انارها و انجیرها که هر

وقت دلشان تنگ شود می ترکند!!!

اللهم عجل لولیک الفرج

امام زین العابدین علیه السلام

«من ثبت علی موالاتنا فی غیبة قائمنا، أعطاه الله أجر ألف شهید مثل شهداء بدر»

«هر کس در زمان غیبت قائم ما در محبت و ولایت ما ثابت قدم بماند خداوند به او پاداش هزار شهید از شهدای بدر عنایت فرماید»

منتظران را به لب آمد نفس

ای شه خوبان تو به فریاد رس

اکمال الدین و اتمام النعمة/ج 1/ص 286

عید است و دلم خانه ویرانه، بیا/این خانه تکاندیم زبیگانه، بیا

یک ماه تمام میهمانت بودیم/یک روز به مهمانی این خانه بیا

عید بندگی مبارک

تو در ساختن نردبان ظهور/سهم عظیمی خواهی داشت/شاید به اندازه یک العجل العجل/یا به اندازه بیت شعری در مدح او/یا به اندازه قدمی از جنس خودت

فراموش نکن تو منتظری. با آن هایی که بی خیال نشسته اند فرق می کنی یادت باشد مثل تو در این دنیا انگشت شمارند...که اگر زیاد بودند،، مهدی غریب نبود...

قدم بردار...برای ظهور...

شعر از: عباس صادقی زرینی

در تشرف آقا شیخ حسن سامرایی در سرداب مقدس

مولای من! ای کاش آن اوایل که زبان گشودم، نزدیکانم مرا به گفتن یا مهدی وا می‌داشتند. ای کاش مهد کودکم، مهد، آشنایی با تو بود. کاشکی در کلاس اول دبستان، آموزگارم از الفبای عشق تو برایم میگفت و نام زیبای تو را سر مشق دفترچه‌ی تکلیفم قرار می‌داد. آقای من! از کجا آغاز کنم؟ از خود بگویم یا از دیگران؟ از نسل‌های گذشته بگویم یا از نسل امروز؟ از دوستان شکوه کنم. یا از دشمنان؟ از آنانی بگویم که خاطر شریف تو را می‌آزارند؟ از آنها که دستان پدرانه و مهربانت را خون‌ریز معرفی می‌‌کنند؟ از آنها که چنان برق شمشیرت را به رخ می‌کشند که حتی دوستانت را از ظهورت می‌ترسانند؟ می‌خواهم به سوی تو برگردم. یقین دارم بر گذشته‌های پر از غفلتم، کریمانه چشم می‌پوشی؛ می‌دانم توبه‌ام را قبول می‌کنی و با آغوش باز مرا می‌پذیری... من از تو گریزان بودم؛ اما تو هم چون پدری مهربان،همیشه مرا زیر نظر داشتی… العفو… العفو

ابدال یا پیشکاران امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) چه کسانی هستند؟

بر اساس برخى روایات و احادیث اسلامى، گروهى از مردم جزو «ابدال» هستند؛ یعنى آنهایى که هرگز زمین از وجود پربرکتشان خالى نمی ‏ماند.  بدین جهت، برخى می پرسند که اینان چه کسانى هستند، چند نفرند، از کدام شهر و دیار می باشند، ویژگی هاى آنان کدام است، در کجا زندگى می کنند، و آیا در زمان غیبت امام مهدى علیه‏ السلام نقشى دارند یا نه؟

ابدال کیانند؟ در این که ابدال چه کسانى هستند، نظرها متفاوت است که در ادامه مطلب اشاره می ‏شود