|بر بال اندیشه|

فاضل دربندی در اسرار‌الشّهادة می‌نویسد: جمعی از افراد مورد اطمینان در این عصر برای من نقل کردند: یکی از مؤمنین هر روز در کربلا به زیارت قبر امام حسین علیه السلام می‌رفت، ولی هر هفته یک بار به زیارت قبر عبّاس علیه السلام می‌رفت، در عالم خواب حضرت زهرا سلام الله علیها را دید، بر آن حضرت سلام کرد، ولی فاطمه‌ی زهرا سلام الله علیها از او روی گردانید، آن مؤمن عرض کرد: پدر و مادرم به فدایت چرا از من روی می‌گردانی؟ چه تقصیری نموده‌ام؟» فاطمه سلام الله علیها فرمود:« زیرا از زیارت فرزندم روی می‌گردانی». عرض کردم: من هر روز قبر فرزندت حسین علیه السلام را زیارت می‌کنم. فرمود: تَزُورُ اِبْنِی الْحُسَیْنَ علیه السلام وَ لا تَزوُرُ اِبْنِی الْعَبّاسَ اِلّا قَلِیلاً: « تو هر روز پسرم حسین را زیارت می‌کنی، ولی پسرم عبّاس را جز اندک زیارت نمی‌کنی».   سوگنامه اشتهاردی ص 321

1. لبابه دختر عبیدالله بن عباس[1] (پسر عموی پیامبر) همسر حضرت ابوالفضل عباس (علیه السلام) بود. وی بعد از واقعه کربلا و شهادت حضرت عباس، با زید بن حسن[2] ازدواج کرد.[3] گفته می‌شود که برای ایشان دو پسر از حضرت عباس (علیه السلام) به نام‌های فضل و عبیدالله باقی مانده بود که نسل علمدار کربلا فقط از طریق عبیدالله ادامه پیدا کرد.[4]

2. در ارتباط با حضور لبابه در کربلا، گزارشی در منابع تاریخی موثّق وجود ندارد. و نام ایشان در گزارش‌های مرتبط با اسرای کربلا مشاهده نمی‌شود. اما دلیل مسلّمی هم وجود ندارد که ایشان در کربلا حضور نداشت. بر این اساس، نفیاً و اثباتاً نمی‌توان در این زمینه نظری داد.

نازم به غیرتت!

نازم به وفایت!

نازم به برادریت!

نازم به شجاعتت!

أخی! الان انکسر ظهری و قلت حیلتی

از مرحوم مرعشی نجفی  نقل شده است که یکی از علمای نجف اشرف که به قم آمده بود می گفت: «مدتی برای رفع مشکلی به مسجد جمکران می رفتم و نتیجه نمی گرفتم روزی هنگام نماز دلم شکست و عرض کردم مولا جان! آیا بد نیست با وجود امام معصوم  به علمدار کربلا قمر بنی هاشم متوسل شوم و او را در نزد خدا شفیع قرار دهم؟!» در حالتی میان خواب و بیداری امام زمان -علیه السلام-فرمودند: «نه تنها بد نیست و ناراحت نمی شوم بلکه شما را راهنمایی می کنم که چون خواستی از حضرت ابوالفضل العباس حاجت بخواهی این چنین بگو: یا أبا لغوث ادرکنی.»

(توجهات حضرت ولی عصر ، ص 160)

حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) هشتم ذیحجه سال 60 هجری قمری و زمانی که قافله امام حسین (علیه السلام) قصد ترک مکه و عزیمت به کربلا را داشت، بر بام کعبه خطبه‌ای در ستایش از سیدالشهداء ایراد فرمود:

بسم الله الرّحمن الرّحیم

اَلحَمدُ لِلّهِ الَّذی شَرَّفَ هذا (اشاره به بیت الله‌الحَرام) بِقُدُومِ اَبیهِ، مَن کانَ بِالاَمسِ بیتاً اَصبَح قِبلَةً. أَیهَا الکَفَرةُ الفَجَرة اَتَصُدُّونَ طَریقَ البَیتِ لِاِمامِ البَرَرَة؟ مَن هُوَ اَحَقُّ بِه مِن سائِرِ البَریه؟ وَ مَن هُوَ اَدنی بِه؟ وَ لَولا حِکمَ اللهِ الجَلیه وَ اَسرارُهُ العِلّیه وَ اختِبارُهُ البَریه لِطارِ البَیتِ اِلیه قَبلَ اَن یمشی لَدَیه قَدِ استَلَمَ النّاسُ الحَجَر وَ الحَجَرُ یستَلِمُ یدَیه وَ لَو لَم تَکُن مَشیةُ مَولای مَجبُولَةً مِن مَشیهِ الرَّحمن، لَوَقَعتُ عَلَیکُم کَالسَّقرِ الغَضبانِ عَلی عَصافِیرِ الطَّیران. اَتُخَوِّنَ قَوماً یلعَبُ بِالمَوتِ فِی الطُّفُولیة فَکَیفَ کانَ فِی الرُّجُولیهِ؟ وَلَفَدَیتُ بِالحامّاتِ لِسَید البَریاتِ دونَ الحَیوانات. هَیهات فَانظُرُوا ثُمَّ انظُرُوا مِمَّن شارِبُ الخَمر وَ مِمَّن صاحِبُ الحَوضِ وَ الکَوثَر وَ مِمَّن فی بَیتِهِ الوَحی وَ القُرآن وَ مِمَّن فی بَیتِه اللَّهَواتِ وَالدَّنَساتُ وَ مِمَّن فی بَیتِهِ التَّطهیرُ وَ الآیات. وَ أَنتُم وَقَعتُم فِی الغَلطَةِ الَّتی قَد وَقَعَت فیهَا القُرَیشُ لِأنَّهُمُ اردُوا قَتلَ رَسولِ الله صلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِه وَ أنتُم تُریدُونَ قَتلَ ابنِ بِنتِ نَبیکُم وَ لا یمکِن لَهُم مادامَ اَمیرُالمُؤمِنینَ (علیه السلام) حَیاً وَ کَیفَ یمکِنُ لَکُم قَتلَ اَبی عَبدِاللِه الحُسَین (علیه السلام) مادُمتُ حَیاً سَلیلاً؟ تَعالوا اُخبِرُکُم بِسَبیلِه بادِروُا قَتلی وَاضرِبُوا عُنُقی لِیحصُلَ مُرادُکُم لابَلَغَ الله مِدارَکُم وَ بَدَّدَا عمارَکُم وَ اَولادَکُم وَ لَعَنَ الله عَلَیکُم وَ عَلی اَجدادکُم.