|بر بال اندیشه|

سخن گفتن درباره امیرالمؤمنین "علیه السلام"  کار آسانی نیست. شخصیتی که پیامبر اکرم "صلی الله علیه و آله" به وصف او فرمود: "اگر دریاها مرکب و درختان قلم شوند٬ انسانها نگارشگر و جن ها شمارشگر باشند٬ هرگز نتوانند فضائل تو را بشمارند یا علی." (مناقب خوارزمی، ص 235)

جاحظ که یکی از بزرگان اهل تسنن است میگوید: سخن گفتن درباره علی ممکن نیست. اگر قرار است حق علی ادا شود، گویند غلو است و اگر حق او ادا نشود٬ درباره علی ظلم است. (چهارده معصوم آیت الله مظاهری)

نظیر این گونه کلمات درباره امیرالمؤمنین٬ از غیر شیعه بسیار فراوان است که در این نوشتار به برخی از آنها  اشاره میکنیم:

ابو حنیفه (پیشوای بزرگ اهل سنت):

هیچ کس با علی به مبارزه برنخاست مگر آنکه علی از آن برتر بود و اگر علی به مقابله و مبارزه با آنها نمی پرداخت هیچکس نمی دانست سیره بین مسلمین و تکلیف شرعی با این گروهها از چه قرار است. (مناقب ابو حنیفه٬ خطیب خوارزمی، ج 2 ص 83)

عمر بسیار کُند ذهن و دیر فهم بودند، و تنها سوره بقره را طى دوازده سال تلاش فرا گرفت و به شکرانه این پیروزى، یک شتر قربانى کرد.

امام ذهبى مى گوید: قال ابن عمر: تعلّم عمر البقرة فی اثنتی عشرة سنة، فلمّا تعلّمها نحر جزوراً.^([38])

و همچنین درباره آیه کلالة، آنرا درک نمى کرد و طبق نقل جصاص و سیوطى: کان عمر لم یفهم...^([39]) یعنى عمر مطلب را نمى فهمیده و درک نمى کرد.

مگر نه خلیفه مسلمین باید افقه، اعلم و أدری باشد؟