|بر بال اندیشه|

طالبان گروهی از طلاب و روحانیون سنّی مذهب افراطی و متحجّر هستند که اکثر آنان بر اساس تعلیمات ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب تربیت یافته اند و با حمایت دولت عربستان و پاکستان توانستند از موقعیت آشفته افغانستان استفاده کرده و چند صباحی بر کشور اسلامی افغانستان حاکم شوند و با اعمال خشونت آمیز خود چهره علمای دینی و روحانیون سنی مذهب را مخدوش کنند، بسیاری از روحانیون اهل سنّت افغانستان با آنان موافق نبودند، چون می دانستند اینان گروهی هستند که با حمایت دولت های خارجی روی کار آمده اند.

از دیدگاه شیعیان و علما و روحانیون شیعه اعمال آنان محکوم و بر خلاف روش و منش رسول الله(صلی الله علیه وآله) که منبع رحمت و عطوفت بود، می باشد. پیامبر (صلی الله علیه وآله) و امیرالمؤمنین(علیه السلام) حتی در جنگ ها به اصحاب خود دستور می دادند به غیر نظامیان و به پیر مردها و به زنان و بچه ها آسیبی نرسانند، درختان را از بین نبرند، آب آنان را آلوده و مسموم نکنند، کسانی که فرار می کنند یا مجروح هستند نکشند قرآن نیز می فرماید: "والصلح خیر"(1)صلح و مسالمت بهتر است. اصولا اسلام با منطق و استدلال و حقانیت و با اخلاق خوب پیامبر گسترش یافت و جنگ هایی که هم پیش می آمد و در واقع تهاجم از طرف دشمنان بود و پیامبر و اصحاب دفاع می کردند و اگر از طرف دشمنان جنگی شروع نمی شد و مزاحمتی ایجاد نمی شد اصلاً جنگی رخ نمی داد. قرآن می فرماید: "وجادلهم بالتی هی احسن؛(2) با روش نیکو با آنان بحث و مجادله کن (با استدلال و برهان و اخلاق نیکو اسلام را پیش ببر)".

گفتنی است که فرقی بین طالبان و وهابیان وجود ندارد، طالبان نشأت گرفته از افکار و اندیشه های وهابیون هستند.

آیا آن هایی که می گویند دیانت از سیاست جداست دلیلی شرعی از قرآن و سنّت یا به طور کلی منکر قرآن و سنت هستند، ولی فعلاً عقاید خود را آشکار نمی کنند؟

پاسخ: با اندک مطالعه و دقت در قرآن و روایات و فقه اسلامی انسان متوجه می شود که دین عین سیاست است، چون دین همان قانون الهی برای بهتر زندگی کردن است و سیاست تدبیر منزل و اداره جامعه به نحو صحیح است و به مجموعه قوانین الهی که برای حیات طیّبه در اجتماع بشری مفید است دین می گویند و پیامبران مجریان ادیان الهی و رهبران مردم در اجتماع بشری بوده اند و سیاست همان اداره مردم به نحو احسن و تدبیر امور و سیاست مدن و شهر نشینی است. بدیهی است برای حیات طیبه که متصدی آن پیامبران هستند اعتقاد به واقعیاتی از قبیل توحید و خداپرستی، عبودیت خدا (نه عبودیت چیز دیگر) و اعتقاد به ادامه حیات در جهان دیگر نقش اساسی ایفا می کند، لذا عبادات و معاملات و آداب معاشرت ها و قوانین جزایی و حدود از قوانین الهی است که در قرآن و روایات فراوان است.

آیاتی که درباره جهاد و مبارزه با دشمنان و دفاع از ارزش ها و ایاتی که درباره منافقان و برخورد با آنان در قرآن آمده و نیز آیاتی که در زمینه های ارث و حدود و مجازات ها آمده و آیاتی که در مورد اطاعت از پیامبر اولی الامر (رهبر) آمده همه و همه عین سیاست است. آیه "لن یجعل الله للکافرین علی المؤمنین سبیلا؛(3)خدا هرگز اجازه نمی دهد که کافران بر مؤمنان مسلط شوند" و آیاتی از این قبیل و حتی آیات مربوط به برخی از عبادت ها مانند نماز جمعه و همین طور روایات فراوانی که در زمینه های مذکور وارد شده به جز سیاست چیز دیگری نیست. در کتاب های فقهی که بر گرفته از آیات و روایات است ابواب مختلفی از قبیل انواع کسب ها (مکاسب)، قضاوت، شهادات، دیات، حدود، تعزیرات داریم. کتاب هایی مانند

نهج البلاغه از سیاست پر است و اگر سیاست جزء دین نبود نباید پیامبر (ص) و امیرالمؤمنین و صحابه خود را با این مسائل درگیر می کردند.

بنابراین، کسانی که دم از جدایی دین از سیاست می زنند ذره ای از دین خبر ندارند و دین را منحصر به یک مشت عبادات و اخلاقیات صرف کرده اند و چشم و گوش خود را از آیات الهی و روایات و سنت پیامبر و امامان بسته اند و از پیش خود گمانه زنی می کنند و این گمانه های خود را به خورد ناآگاهان می دهند. این که امام خمینی رهبر کبیر انقلاب فرمود: دیانت عین سیاست و سیاست عین دیانت است، عین حقیقت است و خلاف آن پوچ و باطل است. البته مراد ما از سیاست، سیاست به معنای صحیح که همان ادارة‌ اجتماع بر اساس عدل و انصاف است نه سیاست به معنای دروغ و کلک و حیله گری و ظلم وجنایت و کلاه برداری و ایجاد انحراف برای تصاحب قدرت.

شعار جدایی دین از سیاست از دهان کسانی بیرون می آید که مخالف شکل گیری نظامی بر اساس اسلام و عدل و انصاف هستند شعار کسانی است که دنبال ریاست و قدرت طلبی و تسلط بر کشور و چپاول اموال مسلمین هستند.

پی نوشت ها:

2. نساء (4) آیه 128.

3. نحل (16) آیه 125.

4. نساء (4) آیه 141.