|بر بال اندیشه|

17 ربیع الاول سالروز ولادت پیامبر عظیم الشأن و امام صادق علیهما السلام مبارکباد

حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله در عام الفیل (سال 570 میلادی) در ماه ربیع الاول دیده به جهان گشود. مورخان شیعه، ولادت پیامبر اکرم را در صبح جمعه‌ی هفدهم ربیع الاول و اکثر علمای اهل سنت، در روز دوازدهم همان ماه می‌دانند.
امام صادق (علیه السلام) به نقل از سلمان فارسى فرمود: پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: خداوند متعال مرا از درخشندگى نور خودش آفرید نیز امام صادق (علیه السلام) فرمود: خداوند متعال خطاب به رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: «اى محمد! قبل از این که آسمان‏ها، زمین، عرش و دریا راخلق کنم. نور تو و على را آفریدم...».
ثقه‏ الاسلام کلینى (رحمه الله) مى‏ نویسد: امام صادق (علیه السلام) فرمود: «هنگام ولادت‏ حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) فاطمه بنت اسد نزد آمنه (مادر گرامى پیامبر) بود. یکى از آن دو به دیگرى گفت: آیا مى ‏بینى آنچه را من‏ مى ‏بینم؟دیگرى گفت: چه مى ‏بینى؟ او گفت: این نور ساطع که ما بین مشرق و مغرب را فرا گرفته است! در همین حال، ابوطالب (علیه السلام) وارد شد و به‏ آن‏ها گفت: چرا در شگفتید؟ فاطمه بنت اسد ماجرا را به گفت. ابوطالب به اوگفت: مى ‏خواهى بشارتى به تو بدهم؟ او گفت: آرى. ابو طالب گفت: از تو فرزندى به وجود خواهد آمد که وصى این نوزاد، خواهد بود

خدا می‌داند که به‌ واسطه‌ ضعف ایمان بر سر افراد چه می‌آید. خدا کند ظهور آن حضرت با عافیت مطلقه برای اهل ایمان باشد و زود تحقق پیدا کند. مگر امکان دارد عافیت مطلقه بدون ایمان، طاعت و بندگی انجام گیرد؟! خدا به اهل ایمان توفیق دهد که از فِتَن مُضِله کناره‌گیری کنند.[1]

قرآن کتابی است که تمام نور است، و هادی به‌سوی امام علیه‌السلام. امکان ندارد حجت در میان ما نباشد و مردم بدون امام (علیه‌ السلام) باشند. اگر به آنچه در دسترس ماست (قرآن و عترت) عمل کنیم، انتظار فرج جا دارد.

انتظار ظهور و فرج امام زمان (عجل‌ الله‌ تعالی‌ له الفرج) با اذیت دوستان آن حضرت سازگار نیست. دوستان آن حضرت از هر دو طرف در این جنگ [عراق علیه ایران] چند سال است که از بین می‌روند و او می‌بیند و متأثر می‌شود، ولی به‌ حسب ظاهر دستش بسته است، نمی‌تواند کاری بکند.

خستگی انسان در طلب روزی حلال، خود عامل بخشش گناهان اوست و چه زیباست انسانی که می‌داند با کار و تلاش در محضر آفریدگار مورد رحمت و مغفرت قرار می‌گیرد و با توکل به او، کار خویش را با دلی پر از ایمان، یعنی طهارت روح همراه با طهارت جسم شروع می‌کند تا در زمان انجام کار و کسب رزق حلال به مقام قرب خداوند نزدیک‌تر شود و خود را در محضر محبوب خویش مشاهده نماید. تلاش چنین انسانی چونان مجاهدی فی‌سبیل‌الله است و اگر در زمان تلاش جهت کسب معیشت خانواده خویش جان به جان‌آفرین تسلیم کند بسان شهید می‌ماند و اجر و پاداش شهید به او داده می‌شود. در همین راستا پیامبر خوبی‌ها می‌فرمایند: «الْکَادُّ عَلَى‏ عِیَالِهِ‏ مِن حَلالٍ کَالْمُجَاهِدِ فِی‏ سَبِیلِ‏ اللَّه؛ آن که خانواده خویش را از حلال روزى مى‌دهد ، مانند مجاهدِ در راه خدا است».(1)