جوانان و تقابل غیرت دینی و فرهنگ ایرانی
یکی از نقشه ها وشاید بتوان گفت حیله‌هایی که دشمن برای جوانان ما در نظر گرفته است کم رنگ کردن یا حتی از بین بردن غیرت دینی درون جوانان ما می‌باشد، غیرتی که با پوست وخونی جوانان ما عجین شده ولی دشمن با برنامه ریزی های منظم وبکار گیری ابزار متفاوت رسانه‌ای، تبلیغاتی سعی در ازبین بردن این قدرت استراتژیک مهم دفاعی در مقابل هجمه‌های مهم فرهنگی اجتماعی داشته و دارد.
قبل از هر چیز باید بدانیم که غیرت دینی چیست؟
از نظر لغوی «غیرت» به معنای «حمیّت» و «تعصب» می‌باشد. [1] و از لوازم محبت است، در تعابیر فارسی غیرتمند به کسی گفته می‌شود که به حفظ ناموس و آبرو و شرف خود بکوشد. بنابراین «غیرت دینی» به معنای دفاع و پاسداری از ارزشهای دینی است.
پس غیرت دینی را می‌توان گفت: حساسیت داشتن شدید برای قطع نظر غیر از آنچه که به انسان تعلق دارد اعم از ناموس یا دین و... می‌باشد. پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) غیرت را جزء ایمان دانسته است. [2]
غیرت گونه های متفاوتی دارد که برخی پسندیده و برخی ناپسند است. چنانچه پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: «غیرتی هست که خدا دوست دارد و غیرتی هست که خدا دوست ندارد غیرتی که آن را دوست دارد غیرت ورزی در تهمت و بدگمانی است و غیرتی که دوست ندارد غیرت نشان دادن در جایی است که بدگمانی و تهمت در بین نباشد» [3] به عبارت دیگر نسبت به موارد تهمت آور باید حساس بوده و در حد امکان از آن اجتناب کرد و یا زمینه های آن را از بین برد.
غیرت دینی به معنای دفاع و پاسداری از ارزشهای دینی است. از این رو به عنوان بهترین نوع غیرت محسوب می‌گردد. مقتضای غیرت دینی این است که همه ما به اصول و ارزشهای دینی اسلام پایبند باشیم و به صورت آگاهانه و منطقی ،از فرهنگ خودی که همان فرهنگ اسلام است پاسداری کنیم همچنین اگر دیدیم بیگانگان به ارزشهای دینی و فرهنگی ما تعرض می‌کنند با تعصب یعنی با هوشیاری و جدیت کامل در برابر آنان بایستیم.
از جمله نمونه‌های نیرنگ وحیله‌هایی که دشمن برای خنثی یا ازبین بردن این سلاح مقام و محکم، قرار دادن فرهنگ ایرانی وملی در مقابل فرهنگ دینی می‌باشد بطوری که دشمن با جلوه دادن ونوعی مغالطه در مسائل قصد در متضاد بودن فرهنگ اسلامی وفرهنگ ایرانی می‌باشد.
غیرت دینی در مقابل فرهنگ ایرانی
دشمنان و استکبار با درهم تضاد دانستن بعضی از افکاری که منشا و اصالت آنها مورد سؤال می‌باشد فرهنگ و آداب اسلامی را در تضاد با روش و سنت ایرانی می‌دانند. از جملۀ آنها می توان به چهارشنبه سوری، سیزده بدر...دانست.
در حالی که نکته ای که می‌توان بدان اشاره کرد اینکه جامعه ای فرهنگ خوب و عالی دارد که در صورت ورود باورها، بینش ها، گرایش ها و رفتارهای بهتر، فرهنگ خود را ارتقاء دهد و برخی از باورها و رفتارهای خود را که عقب مانده اند کنار بگذارد. در واقع آنچه در میان عده‌ای رائج است و در عین حال با فرهنگ اسلام، سازگاری ندارد مثلاً چهارشنبه سوری یا بی حجابی و لباس نامناسب و... اینها، در واقع جزء فرهنگ ایرانی به معنای دقیق کلمه نیست بلکه یا رسوبات به جا مانده از فرهنگ پیش از اسلامِ ایران است و براساس عقاید و باورهای زرتشتی و... می‌باشد آن هم در میان قشر خاصی مطرح است که نمی‌توان از آن به عنوان «فرهنگ ایرانی» تعبیر نمود، و یا نمودهایی از تهاجم فرهنگی غرب است که از زمان رضاخان وارد فرهنگ عمومی شده است.
پس فرهنگ ایرانی نیز با ورود فرهنگ اسلامی، به تکامل رسید و بهترین گرایش ها و رفتارها و... را در فرهنگ خود جای داد و می توان گفت فرهنگ اسلام را به عنوان فرهنگ ایرانی پذیرفت. زیرا عالی ترین و کامل ترین فرهنگ‌ها، فرهنگ الهی و اسلامی است.
مرحوم شهید مطهری مثالی دارند که بسیار جالب می‌باشد: ایشان می‌فرمایند: «امثال من گاهی با سؤالاتی مواجه می‌شویم که با لحن تحقیر و مسخره آمیزی می‌پرسند: آقا سواره (ایستاده) غذا خوردن شرعا چه صورتی دارد؟ با قاشق و چنگال خوردن چطور؟ آیا کلاه لگنی (شاپوری) به سرگذاشتن حرام است؟ آیا استعمال لغت بیگانه حرام است؟
در جواب اینها می‌گوییم: اسلام دستور خاصی در این موارد نیاورده است. اسلام نه گفته با دست غذابخور و نه گفته با دست غذا بخور ونه گفته با قاشق بخور گفته به هر حال نظافت را رعایت کن. از نظر کفش و کلاه ولباس نیز اسلام مدخاصی نیاورده است. ازنظر اسلام زبان انگلیسی و ژاپنی و فارسی یکی است. اما.... اما اسلام یک چیز دیگر گفته است؛ گفته شخصیت باختن حرام است، مرعوب دیگران شدن حرام است، تقلید کورکورانه کردن حرام است، هضم شدن و محو شدن در دیگران حرام است، طفیلی گری حرام است، افسون شدن در مقابل بیگانه (مانند خرگوشی که در مقابل مار افسون می شود) حرام است.» [4]
با این حال می‌توان اینطور نتیجه گرفت که: در مورد رسومات و شعایر مردم ایران که قبل از ورود اسلام در میان مردم رایج بود نه به طور کلی ابطال گردید و نه به طور کلی پذیرفته شد بلکه یک گزینش اساسی انجام شد. رسوم و سنت‌هایی که با اصول و روح اسلام سازگاری داشت مانند دید و بازدید نوروز (که در فرهنگ مردم بود و در اسلام نیز به صلة رحم، دید و بازدید خویشاوندان توصیه شده است) با رعایت ارزشهای اسلامی، مورد تأئید اسلام واقع شد و پس از آن جزء فرهنگ اسلامی و ایرانی نیز محسوب می شود. و آن سنت‌هایی که مخالف عقل و شعائر دینی مثل چهارشنبه سوری، بی‌حجابی (بنابر ادعای پوچ بعضی متفکران) ... بوده حذف و حتی مورد انتقاد اسلام گردیده است وچه خوب فرمود شهید مطهری: « اگر ملاحظه می‌کنید که افراد معدود معلوم الهویه‌ای در این روزگار و احیاناً زمان‌های گذشته سخن از تجدید آیین و رسوم قدیم به میان آورده‌اند، نباید آنها را به حساب ملت ایران آورد. » [5]
منبع بیشتر برای مطالعه:
خدمات متقابل اسلام و ایران، مرتضی مطهری
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشت:
[1]. [معین، محمّد، فرهنگ فارسی، امیر کبیر، 1362، ج 2، ص 2461 و 2460]
[2]. «إِنَ الْغَیْرَةَ مِنَ الْإِیمَان» [من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 444]
[3]. [کنز العمال 7067]
[4]. [مجموعه آثار شهید مطهری، (نظام حقوقی زن در اسلام)، ج 19، ص: 121]
[5]. [مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، انتشارات صدرا، ج 14، ص 104 و 105 (خدمات متقابل اسلام و ایران).]
