دومین روز اقامت پیامبر صلی‌ الله علیه و آله در مکّه قبل از عزیمت به عرفات است. امیرالمؤمنین علیه السلام نیز به مکّه آمده و از اعمال طواف و نماز و سعی فارغ شده‌اند. بعد از دیدار پیامبر صلی‌ الله علیه و آله، امیرمؤمنان علیه السلام نزد سربازان و همراهان خود بر می‌گردند تا آنان را برای رسیدن به مکّه فرماندهی کنند. آن حضرت در سفر خود به یمن مأموریت داشتند تا بخشی از جِزیة مسیحیان نجران را، در قالب یک هزار دست لباس، از ایشان تحویل بگیرند و همراه بیاورند.

امیرمؤمنان علیه السلام هنگامی که برای دیدار با پیامبر خدا صلی الله علیه و آله، لشکرِ خویش را در نزدیکیِ مکّه گذاشته، خود به نزد پیامبر می‌شتابند، آن لباس‌ها را به جانشین موقت خود می‌سپارند؛ اما در بازگشت، متوجّه می‌شوند که لباس‌ها در میان سربازان تقسیم شده و آنها را به عنوان لباس احرام برتن کرده‌اند!

این عمل بر علیّ مرتضی علیه السلام سخت گران می‌آید و جانشین را مورد بازخواست قرار می‌دهند که: چرا چنین کرده است؟ وی می‌گوید: سپاهیان اصرار کردند تا من این لباس‌ها را به امانت بدیشان بسپارم و پس از انجام حج بازپس گیرم. اما حضرت امیر علیه السلام که اختیاری این‌گونه برای آن مرد در بیت المال مسلمین قائل نیست، همة لباس‌ها را از سربازان باز پس می‌گیرد و در مکّه تحویل پیامبر می‌دهد.

عدالت و امانت علوی، همراهان حضرتش را خوش نمی‌آید. لذا به پیشگاه پیامبر شرفیاب می‌شوند و شکوه می‌آغازند. پیامبر رنجیده از کردار و گفتار آنان، یکی از یاران خود را می‌طلبند و از او می‌خواهند که در میان این گروه شکوه‌گر بپاخیزد و پیام حضرتش را چنین ابلاغ کند:

«از بدگویی درباره علی دست بدارید و زبان در کام‌گیرید! او در اجرای دستور خداوند، بی‌پرواست و در کار دین‌داری‌اش سستی روا نمی‌دارد.»

مدارک علمای شیعه: بحارالانوار/21/ص385، ارشاد شیخ مفید و برخی مدارک مربوط به اهل سنّت: مسند احمد/3/ص68، مستدرک الصحیحین/3/ص134، تاریخ طبری، استیعاب