|بر بال اندیشه|

امیر سعود، لشکر انبوهی به کربلا کشید واین لشکر تمام برج وباروهای شهر را خراب نموده وبیشتر مردم کوچه وبازار را به قتل رساند وحتی برای جلوگیری ازگسترش جمعیت مشرکان یعنی مخالفان وهابیت، زنان وکودکان را هم از دم تیغ گذراند. لشکریان وارد حرم شده وزائران امام حسین (علیه السلام) را که به (قول وهابیت) آنان همه مشرک وکافر بودند، از دم تیغ گذراندند وپس از تخریب بنا، طلاجات قبر واشیای نفیس حرم رابه غارت بردند ونزدیک ظهر  بااموال زیادی از مردم  ازشهر خارج شدند.
البته ناگفته نماند وجای خنده دارد!!
این موحدان دل رحم، خمس اموال غارت شده وطلاهای زنان را که ربوده بودند، پرداختند که مبادا به احکامشان خللی وارد شود! [1]
تازه، طلبکار هم هستند!

میگن که: از این عمل به لفظ غارت تعبیر نکنید، بگید غنایم جنگی!! زیرا آنها مشرک بودند واشیای به دست آمده غنیمت جنگی بوده واموالشان احترامی نداشت، زیرا که آنها به زیارت قبور اهل بیت که شرک اکبر است مشغول بوده اند.
بنا بر نقل کتب تاریخی خودتان آنها طلاجات حرم را به غنیمت بردند وحدود دوهزار نفر را به قتل رساندند واین به دستور شیخ الإسلام محمدبن عبدالوهاب بوده است که این جنگ، جنگ باشرک نامیده شد.[2]
جمیل صدقی زهاوی درباره حمله این لشکر به طائف می نویسد: آنها بزرگ وکوچک را ازدم تیغ می گذراندند زیرا که آنها به آیین وهابیت ایمان نیاوردند وحتی گروهی را که در مسجد نماز می خواندند کشتند، با این که آنها شیعه هم نبودند وتعدادی قرآن ونسخه هایی از صحیح بخاری را پایمال کردند.[3] سپس به علمای مکه نامه نوشتند که اگر به آیین ما درنیایید کافر هستید.
پایمال کردن قرآن راخوب توجیه می کنید!!
میگن که: اشتباه سربازان بوده و یا خطا در اجتهاد صاحبان فتوا بوده است وچون جنگ برای توحید بوده ثواب این جهاد، گناهانشان را می شوید.

1- تأریخ المملکة السعودیة، ج3، ص73
3-2-الفجر الصادق، ص22