|بر بال اندیشه|

حضرت زینب بعد از تمام شدن خطبه به راه خود ادامه داد تا به دارالاماره رسید. در این هنگام بغض راه گلویش را بست. چرا که او همه جای این خانه را می‌شناخت. اینجا روزی خانه زینب بود، روزگاری که اسم پدرش علی با عظمتی بی‌مانند جهان را پر ساخته بود. اشک در دیدگانش حلقه زد. ولی خودداری کرده، مبادا که گریه خوارش کند. زینب دست راستش را به روی قلبش گذاشت. مبادا از هم بپاشد. در آن دم به اتاق بزرگی رسید و دید عبیدالله بن زیاد ملعون در جایی نشسته که پدرش در آنجا می‌نشست و از میهمانان پذیرایی می‌کرد. امروز دوباره زینب به درون این خانه پا می‌گذارد. در حالی که اسیر و داغ‌دار شده، هیچ وقت زینب مانند امروز احتیاج نداشت که به عظمت روحی و نیروی معنوی‌اش اعتماد کند و به اصالت خاندان و شرافت تبارش پناه برد تا آن طوری که شایسته دختر علی و «عقیله بنی‌هاشم» است، بایستد تا بتواند آن چه را که از او شایسته است، نشان دهد.

به گزارش خبرگزاری اهل‏بیت علیهم السلام ـ کعبه به عنوان قبله مسلمانان جهان، ارج و قربی ویژه دارد، قبله گاهی که توجه همه مسلمانان را به عنوان «محور وحدت مکانی» به خود جلب نموده، دل بسیاری از ما برای طوافش پر میکشد و آرامشی می گیریم از تماشایش. برای اولین بار که نگاهت به کعبه می افتد، ته دلت خالی می شود، اشک شوق در چشمانت می نشیند و بی اختیار ذوق می کنی.

ما ایرانیها عادت کرده ایم حرمت آثار و اماکن مقدس و تاریخی مان را به شکل خاص و بکر نگه داریم و اجازه ندهیم که جلوه های تمدن مدرن، سایه بر سر آثارمان افکند، در مورد کعبه اما اینگونه نیست، مسجد الحرام که کعبه هم در آن واقع شده، دیر زمانی است که در میان برجهای سربه فلک کشیده محصور شده است.

در آنجا خبری از تخریب چند طبقه یک بنا برای خراب نشدن افق دید مسجد الحرام نیست! (همان اتفاقی که به درستی در حفاظت از میدان نقش جهان اصفهان برای برج جهان نما افتاد) و چند سالی است که وقتی بر پله های مسجد الحرام می نشینی، در افق دیدت برجهای مدرن سر به فلک کشیده و جرثقیلهای بی شمار مشغول کار می بینی، آنجاست که دلت برای کعبه و مسجد الحرام می سوزد، انگار که دارد با فشار برجهای سر به فلک کشیده خفه می شود.