|بر بال اندیشه|

بعد از شهادت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) و جریان سقیفه مردم با ابوبکر بیعت کردند، لکن امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) و صحابه راستین او از بیعت سرباز زدند، و ابوبکر از کسانی که بیعت نکردند سؤال کرد، گفتند: علی (علیه السلام) بیعت نکرده است. لذا ابوبکر امر کرد که عمر به در خانه فاطمه زهرا (سلام الله علیها) برود و علی (علیه السلام) را از خانه خارج کند و از او بیعت بگیرد.
عمر به پشت در آمد و صدا زد خارج بشوید، اگر خارج نشوید خانه را و هر آنکه در آن است آتش خواهم زد.
گفتند: فاطمه زهرا (علیها السلام) در خانه است گفت: هر کس می خواهد باشد. لذا دستور داد هیزم جمع کردند و درِ خانه را آتش زدند؛ فاطمه زهرا (علیها السلام) برای دفاع به پشت در رفت، عُمَر در را با پای خود فشار داد و دختر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) بین در و دیوار قرار گرفت و...
خلیفه اول به ظلمی که به خاندان اهل بیت (علیهم السلام) روا داشته اعتراف می کند، هنگامی که علی (علیه السلام) با خلیفه اوّل بیعت نکرد، ابوبکر دستور داد به خانه فاطمه زهرا (سلام الله علیها) هجوم برند و خلیفه با قساوت تمام به بیت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) هجوم برد؛ چه جنایتی بالاتر از این که بیت نبوّت را هتک کنند و خانه دخت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) که بارها و بارها رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) به آن سفارش نموده بود آتش بزنند و بعد اظهار تأسف کند؛ ببینید عظمت جنایت تا چه حدّی بود که خود خلیفه اوّل از این عمل ناجوانمردانه تأسف می خورد؛ ابوبکر گفت: « ای کاش به خانه علی (علیه السلام) هجوم نمی بردم.»
ابوبکر می گفت: «ای کاش به خانه زهرا (سلام الله علیها) هجوم نمی بردم، مردها را داخل خانه نمی کردم؛ لَوَدِدْتُ أنّی لَمْ أکن کشفت بیت فَاطِمَةَ (سَلَامُ اللَّهِ علیها)»
 «ای کاش خانه فاطمه زهرا (سلام الله علیها) را ترک می کردم و به آن هجوم نمی بردیم. لیتنی کنت ترکت بیت فاطمة (سلام الله علیها) لم أکبس» و احادیث فراوان دیگر...
این افسوس ابوبکر دالّ بر این است که در حق ریحانه رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) ظلمی روا داشته، آیا سزاوار است کسی که خود را خلیفه مسلمین معرفی می کند اینگونه به خانه وحی جسارت کند و تمام سفارشات پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) در حقّ فاطمه زهرا (سلام الله علیها) را ندیده بگیرد؟ مگر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) نفرمود: «فاطمة (سلام الله علیها) بضعةٌ منّی، من أذاها فقد أذانی و مَن أذانی فقد أذی الله؛ إنّ الله یغضبُ لغضبک أو یرضی لرضاک؛ فاطمه پاره تن من است هر کس او را اذیت کند مرا اذیّت کرده و هر کس مرا اذیّت کند خدا را اذیّت کرده، به درستی که خداوند غضب می کند با غصب فاطمه و راضی می شود با رضایت فاطمه»؛ رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) با اعمال خود می خواست اهمیّت این بانوی اسلام را به مردم برساند و هنگامی که قصد سفر داشت آخرین کسی را که وداع می کرد حضرت زهرا (سلام الله علیها) بود و اگر از سفر برمی گشت اوّلین کسی را که ملاقات می کرد حضرت زهرا (سلام الله علیها) بود؛ این سند گویایی است که زهرا (سلام الله علیها) تا چه حدّ مورد توجه و سفارش رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) بوده است؛ همواره رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) در کنار درب خانه حضرت زهرا (سلام الله علیها) می ایستاد و ندا می داد: «السلام علیکم یا أهل بیت»؛ رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) می فرماید: «فاطمه (سلام الله علیها) روح من است و آنگاه که مشتاق بوی بهشت می گردم بوی فاطمه (سلام الله علیها) را استشمام می کنم و دخترم فاطمه حوریه ای است انسانی و فاطمه شادی و نشاط قلب من است» و همچنین وقتی فاطمه زهرا (سلام الله علیها) نزد رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) می آمد، به او خوش آمد می گفت و به احترام او تمام قد بر می خواست و دست فاطمه (سلام الله علیها) را گرفته و می بوسید.

منبع: کتاب شهیده ولایت